ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ ΔΕΚΟ

Πρόσφατα θρηνήσαμε ανθρώπινες ζωές σε εργατικό ατύχημα σε ναυπηγεία, κάθε μέρα εργάτες εργοστασίων, αγρότες και οικοδόμοι ρισκάρουν την υγεία τους και τη σωματική τους ακεραιότητα, ιδιωτικοί υπάλληλοι σκίζονται στη δουλειά για ένα ψωρομισθό, έμποροι και μικροεπιχειρηματίες ζουν υπό το άγχος των επιταγών και των χρεών και επιστήμονες ελεύθεροι επαγγελματίες έχουν θυσιάσει την προσωπική τους και την οικογενειακή τους ζωή στο βωμό του ανταγωνισμού κυνηγώντας τις δουλειές που όλο και λιγοστεύουν κυνηγημένοι από τις δημόσιες υπηρεσίες και τη γραφειοκρατία. Για όλους αυτούς κανένας δρόμος δεν έκλεισε, κανένας διακόπτης ρεύματος δεν έπεσε, κανένα δρομολόγιο λεωφορείου, τραίνου, πλοίου, αεροπλάνου δεν ματαιώθηκε, κανένας συνδικαλιστής, εργατοπατέρας βουλευτής δεν αγανάκτησε. Μόλις πήγε κάποιος να αγγίξει τα προνόμια των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ αμέσως σήμανε συναγερμός, οι φρουροί του συντάγματος τινάχτηκαν από τον ύπνο τους στις παραλίες και οι ευαίσθητοι αγωνιστές για τα δικαιώματα των εργαζομένων βγήκαν μέσα στο κατακαλόκαιρο από τη θάλασσα για να υποστηρίξουν το δίκαιο του εργάτη.

ΝΤΙΡΚ ΝΟΒΙΤΣΚΙ

Ο Ντιρκ Νοβίτσκι θεωρείται στα τριάντα του χρόνια ο μεγαλύτερος Γερμανός μπασκετμπολίστας όλων των εποχών, είναι ο δεύτερος πιο αναγνωρίσιμος σύγχρονος Γερμανός αθλητής παγκοσμίως (μετά τον οδηγό της φόρμουλα Μίκαελ Σουμάχερ), είναι από τους πρωταγωνιστές στο πρωτάθλημα μπάσκετ του ΝΒΑ και αμείβεται με περίπου 20.000.000 δολάρια το χρόνο. Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν απλά και μόνο το ταλέντο, την αξία και την επιτυχία του συγκεκριμένου αθλητή. Την αγάπη όμως και την ευγνωμοσύνη των συμπατριωτών του προς το πρόσωπο του αλλά και τον καθολικό σεβασμό από το παγκόσμιο φίλαθλο κοινό τα κέρδισε ο Νοβίτσκι όχι με τα κατορθώματα του στο ΝΒΑ αλλά με την αγωνιστικότητα, την αυταπάρνηση, το πάθος και τον πατριωτισμό με τον οποίο αγωνίζεται κάθε Καλοκαίρι σε όλες τις διεθνείς διοργανώσεις (ανελλιπώς από το 1999 εώς σήμερα) με τη φανέλα της Εθνικής Γερμανίας. Κάθε Καλοκαίρι, την ίδια στιγμή που οι περισσότεροι αστέρες του ΝΒΑ κάνουν διακοπές και συμμετέχουν σε διαφημιστικές καμπάνιες αναψυκτικών ή παίζουν ρολάκια σε ταινίες του Χόλυγουντ κερδίζοντας μερικά εκατομμυριάκια δολάρια ακόμα, ο Ντιρκ Νοβίτσκι κερδίζει σε εκτίμηση μέσα στις συνειδήσεις των αγνών φιλάθλων, που έχουν την τιμή να παρακολουθούν έναν αστέρα να χύνει ιδρώτα στο παρκέ αγωνιζόμενος με ταπεινοφροσύνη και υπερηφάνια για το εθνόσημο στο στήθος σαν απλός στρατιώτης και χωρίς ίχνος βεντετισμού και κομπασμού, όχι σε καμιά ντριμ τιμ αλλά στην μικρομεσαία μπασκετικά Εθνική Γερμανίας έχοντας για συμπαίχτες μπασκετμπολίστες παγκοσμίως άγνωστους. Πρόσφατα τον είδαμε και στο προολυμπιακό τουρνουά της Αθήνας να τα δίνει όλα για να πετύχει, στα τριάντα του για πρώτη φορά, την πρόκριση και τη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς αγώνες, κάτι που για τον ίδιο αποτελεί όνειρο ζωής 'οπως είχε δηλώσει. Το κλάμα του, ξέσπασμα χαράς και συγκίνησης μετά τη νίκη πρόκριση της Γερμανίας επί του Πόρτο Ρίκο μας δηλώνει ότι ,ακόμα και στις μέρες μας που ο Αθλητισμός έχει γίνει εμπόρευμα και οι αθλητές πλασιέ προϊόντων, υπάρχουν κάποιοι σοβαροί λόγοι για να καθίσουμε και φέτος να παρακολουθήσουμε μια ακόμα Ολυμπιάδα.

ΕΔΩ ΑΛΑΒΑΝΙΑ!

Πριν ακόμα καταθέσει ο Στυλιανίδης νομοσχέδιο για τα κολέγια και τα κέντρα ελευθέρων σπουδών, πριν καλά καλά καταλάβουμε τις προθέσεις του για το συγκεκριμένο ζήτημα ξεσηκώθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ και το ντουέτο Τσίπρας Αλαβάνος και του τα έψαλλαν ένα χεράκι λέγοντας του πάρε τη βόμβα μολότοφ πίσω αλλιώς από Δευτέρα όλοι στους δρόμους.
Για σταθείτε ρε παιδιά! Όλοι συμφωνούμε ότι υπάρχει σοβαρό θέμα και πως το συγκεκριμένο τοπίο στην εκπαίδευση είναι θολό και χρειάζεται αποσαφήνιση. Αυτή τη στιγμή τα κέντρα ελευθέρων σπουδών παρέχουν αμφιβόλου ποιότητας εκπαίδευση λειτουργούν χωρίς σαφείς προδιαγραφές και μοιράζουν τίτλους ελπίδας σε χιλιάδες νέους, που όσο δεν μπαίνει μια τάξη στο θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας τους αύριο δικαιολογημένα θα διεκδικούν επαγγελματικά δικαιώματα και αναγνώριση. Υποχρέωση και ρόλος του υπουργού παιδείας είναι να ετοιμάσει και να φέρει προς συζήτηση ένα νομοσχέδιο για να αντιμετωπίσει ένα υπαρκτό πρόβλημα που διαρκώς μεγαλώνει. Δεν θα σχολιάσω το νομοσχέδιο που μόλις πριν από ώρες κατατέθηκε και μόλις μάθαμε δυο τρεις γενικές γραμμές σχετικά με το που προσανατολίζεται, δεν είναι αυτό το θέμα του άρθρου. Αφού έχει πια κατατεθεί το νομοσχέδιο στη βουλή προς συζήτηση το κάθε κόμμα σωστά θα κάνει να το μελετήσει, να τοποθετηθεί, να θέσει τις ενστάσεις του ή και να το υπερασπιστεί στα σημεία εκείνα που συμφωνεί. Αυτό σημαίνει διάλογος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ πριν ακόμα διατυπωθεί η πρόταση πετάχτηκε και φώναξε όχι. Το χειρότερο δε, είναι ότι εμμέσως εκβίασε την κυβέρνηση λέγοντας την μην φέρνεις νομοσχέδιο αλλιώς θα γίνει πάλι του αγνώστου στρατιώτη και μάλιστα προχώρησε ακόμα πιο μακριά προειδοποιώντας ότι ο νόμος (εφόσον δηλαδή το άγνωστο ακόμα νομοσχέδιο ψηφιστεί) δεν θα εφαρμοστεί. Σαν να λέει δηλαδή (όπως έγινε και με το νόμο για τους πρυτάνεις ) στα παπάρια μας η βουλή και οι ψηφοφορίες, εμείς κι αν είμαστε μειοψηφία βγαίνουμε στους δρόμους, τα κάνουμε όλα λίμπα και ούτε νόμος ούτε ζημιά.

Οι Τσιπροαλαβάνηδες κατηγορούν τον Καρατζαφέρη και το κόμμα του για φασισμό, αλήθεια αυτοί σε τι διαφέρουν; Έχουν σκεφτεί μήπως είναι απλά η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος;

ΝΙΚΟΛΑ ΣΑΡΚΟΖΙ

Στην εποχή μας οι περισσότεροι ευρωπαίοι ηγέτες είναι απλοί διαχειριστές εξουσίας που προετοιμάζονται για τις εξελίξεις που θα έρθουν ή ακόμα χειρότερα τρέχουν για να προλάβουν τις εξελίξεις που τους προσπέρασαν. Εκλείπουν οι πραγματικοί ηγέτες αυτοί δηλαδή που θα προκαλέσουν οι ίδιοι τις εξελίξεις. Ο Νικολά Σαρκοζί δεν γέμισε από την αρχή στο μάτι λόγω ύψους, λοιδωρήθηκε αρκετά για τη σχέση του με τη μοντέλα και επικρίθηκε κάποιες φορές για την συμπεριφορά του.

Η στάση του όμως μέχρι τώρα στην Ευρωπαϊκή ένωση και στο ΝΑΤΟ δείχνει ηγέτη που δεν αρκείται με το να προσδεθεί στο άρμα κάποιας υπερδύναμης γιατί πιστεύει για υπερδύναμη το άρμα της χώρας του. Τη λάμψη που ακτινοβολεί σαν προσωπικότητα και τη γοητεία που αποπνέει σαν ρήτορας τα γευτήκαμε και οι Έλληνες κατά την επίσκεψη του στην Ελλάδα και κυρίως κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στη βουλή μας. Η πρωτοβουλία του για τη δημιουργία της ένωσης των χωρών της Μεσογείου και το πάθος με το οποίο υπερασπίστηκε την ιδέα στη σύνοδο των Μεσογειακών κρατών την οποία οργάνωσε μάλιστα την ημέρα της πτώσης της Βαστίλλης, φανερώνουν ότι έχει και όραμα και θέληση. Ελπίζουμε να έχει και τις ικανότητες. Το μέλλον θα δείξει.

FREE AGIA SOPHIA

Επιστολή στον Ερντογάν έστειλε ο Ελληνοαμερικανός πρόεδρος της οργάνωσης «Παγκόσμιο Συμβούλιο για την Αποκατάσταση της Αγίας Σοφίας» ( www.freeagiasophia.org) Κρις Σπύρου με την οποία ζητάει από τον Τούρκο πρόεδρο να αναλάβει πρωτοβουλίες, ώστε να σταματήσει η βεβήλωση της Αγιάς Σοφιάς και να λειτουργήσει πάλι ως χριστιανικός ναός. Παράλληλα, ενημερωτικές επιστολές και φωτογραφικά ντοκουμέντα έστειλε και στους ηγέτες διεθνών οργανισμών , μεγάλων χωρών και θρησκευτικών δογμάτων: «Είναι ντροπή, για τον πολιτισμένο κόσμο του 2008, να έχει μετατραπεί η Αγία Σοφία σε καταφύγιο τρωκτικών, χώρο σίτισης και κατάλυμα για περιστέρια, σε εκθεσιακό χώρο φτηνής τέχνης και εμπορικών προϊόντων καθώς και σε χώρο συναθροίσεων, όπου σε καθημερινή βάση βασιλεύει η προκλητική και ασεβής συμπεριφορά των τουριστών»,
Εγώ πάλι δεν καταλαβαίνω γιατί ενοχλείται τόσο πολύ ο Κρις Σπύρου και τα βάζει εμμέσως με την καλή μας γειτόνισσα Τουρκία προσπαθώντας να αμαυρώσει και το Ευρωπαϊκό της προφίλ, την ώρα που οι Ελληνικές κυβερνήσεις, τα υπουργεία πολιτισμού, παιδείας και θρησκευμάτων, η Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία, αλλά και οι Έλληνες εκπρόσωποι της Unesco που υποτίθεται ότι προστατεύει την Αγιά Σοφιά ως ένα από τα σημαντικότερα παγκόσμια μνημεία κάνουν τουμπεκί εδώ και τόσα χρόνια. Προφανώς, εκτός από τον υποχόνδριο κύριο Σπύρου κανείς άλλος δεν βλέπει να έχουν γίνει βεβηλώσεις στο παγκόσμιο αυτό μνημείο που χαίρει της απόλυτης φροντίδας από τους Τούρκους όπως και τόσα άλλα μνημεία που βρίσκονται στην Τουρκική επικράτεια.
Και για να εξηγούμαστε, δηλαδή, δεν ενοχλούμαστε καθόλου που η Αγία Σοφία έχει μετατραπεί σε χώρο στέγασης Τούρκικου παζαριού αφού μ’ αυτόν τον τρόπο επιτελεί θεάρεστο φιλανθρωπικό έργο καθώς έτσι κονομάνε και οι φτωχοί και ταλαίπωροι Τουρκαλάδες, πουλώντας φουντωτά φεσάκια, βράκες και γιαταγάνια ιμιτασιόν στα Αμερικανάκια και στους Γιαπωνέζους τουρίστες με τα χοντρά πορτοφόλια. Επίσης, φυσικά δεν μας πειράζει που αυτό το σπουδαίο μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς προάγει σήμερα τον πολιτισμό γενικότερα έχοντας την τιμή να φιλοξενεί κατά καιρούς εκθέσεις έργων τέχνης από τους Τούρκους Νταβίντσι αλλά και επιδείξεις μόδας από διάσημους παρακαλώ Τούρκους μόδιστρους. Για να κάνουν τη χάρη δε σε κάποιους θρησκόληπτους οπισθοδρομικούς, προνόησαν οι θεοσεβούμενοι φίλοι μας οι Τούρκοι και ασβέστωσαν τις τοιχογραφίες ώστε να μην βλέπουν οι Άγιοι τις χοντροκώλες Τουρκάλες στην πασαρέλα και σκανδαλίζονται. Για το γεγονός ότι ο ιερός ναός αποτελεί καταφύγιο και χώρο σίτισης για περιστέρια, γάτες, ποντίκια, αρουραίους και ερπετά και άλλα πλάσματα του Θεού, όχι μόνο δεν ντρεπόμαστε αλλά είμαστε υπερήφανοι αφενός γιατί είμαστε φιλόζωοι αφετέρου δε γιατί έτσι δίνεται επί γης το παράδειγμα για το πώς θα είναι αύριο ο παράδεισος όπου σύμφωνα με όσα μάθαμε και στα θρησκευτικά του σχολείου άνθρωποι και ζώα θα ζούμε μαζί με χαρά και αρμονία. Τέλος, όσων αφορά την προκλητική και ασεβή συμπεριφορά των τουριστών που κόβουν βόλτες μέσα στην εκκλησία με σαγιονάρες, σορτσάκια, ξέκωλες φούστες και φωτογραφίζονται μπρος στην ωραία πύλη αγκαζέ ή πιασμένοι χεράκια δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά παρά να πούμε και εμείς ελάτε όπως είστε.
Γι αυτό κύριε Κρις Σπύρου μην περιμένετε ότι η προσπάθεια σας θα βρει ανταπόκριση από όλους εμάς. Σίγουρα όμως θα υπάρχουν κάποιοι που νοιάζονται. Γυρίστε την πλάτη λοιπόν σ’όλους αυτους που αδιαφορούν και φέρτε στο μυαλό σας την εικόνα μιας Πολίτισσας γιαγιάς και ενός παιδιου που ακούει τους παρακατω στίχους και ρωτά.
«Μόν' στείλτε λόγο στη Φραγκιά, να 'ρθούνε τρία καράβια, το 'να να πάρει το σταυρό και τ' άλλο το βαγγέλιο, το τρίτο το καλύτερο την Αγια Τράπεζά μας μη μας την πάρουν τα σκυλιά, μη μας την μαγαρίσουν»

ΒΡΕ ΗΜΑΡΤΟΝ!!!

Πάνε μήνες αφότου ξέσπασε το σκάνδαλο SIEMENS και πέρα από τη μίζα Τσουκάτου που είναι σταγόνα στον ωκεανό τα μόνα που μάθαμε είναι τις παρέες των υπουργών, τις νυν και πρώην συζύγους τους, τα εξοχικά τους, που παραθερίζουν, αν τους αρέσει η μπάλα και άλλα τέτοια που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να παίζουν μόνο στο δελτίο ειδήσεων του STAR και στα Life Style περιοδικά. Μετά το τέλος του γιούρο είναι αλήθεια ότι δυσκολευόμαστε να πέσουμε στην καθημερινότητα αλλά ευτυχώς το κενό που δημιουργήθηκε ήρθε το πολιτικό ρεπορτάζ για να το καλύψει επάξια. Το μεγαλύτερο πολιτικό σκάνδαλο έχει καταντήσει τελικά τοπικό ντέρμπυ μεταξύ Παπανδρεϊκών και Σημιτικών στο ΠΑΣΟΚ και μεταξύ Μητσοτακικών και Καραμανλικών στη Νέα Δημοκρατία. Ο Καρατζαφέρης το παίζει διαιτητής σφυρίζοντας τα φάουλ και τα πέναλτι, ο Τσίπρας με τον Αλαβάνο σχολιάζουν τις φάσεις κάθε φορά σε ρόλο Μίχου και Κωστή ενώ η Παπαρήγα έχει βολευτει στην εξέδρα με το να είναι απλός θεατής. Οι δημοσιογράφοι των δελτίων δεν βάζουν γλώσσα και μας τα πρήζουν όσο δεν πάει παπαρολογώντας για κάθε ασήμαντη λεπτομέρεια και έχουν γίνει χειρότεροι και από τον Παύλο Παπαδημητρίου (γνωστό και ως μπουρουμπουπού) της αθλητικής Κυριακής. Μ’ αυτά και μ’ αυτά για την ταμπακέρα δε βλέπω να μαθαίνουμε ποτέ (άλλωστε σε λίγο καιρό αρχίζουν και οι Ολυμπιακοί του Πεκίνο οπότε αντίο Siemens από την επικαιρότητα).

Κι εδώ που τα λέμε δηλαδή εμείς περιμένουμε τελικά από τους πολιτικούς να μας αποκαλύψουν αυτά που οι πολιτικοί αρπάξανε και από τους δημοσιογράφους υπαλλήλους των καναλαρχών και των μεγαλοεκδοτών να σκάψουν το λάκκο ενός κατεστημένου από το οποίο αυτοί πρώτοι κερδίζουν. Βρε ήμαρτον που λέει και ο Γεωργίου!

ΑΝΑΓΕΝΝΗΜΕΝΟΣ ΤΗΝ 4η ΙΟΥΛΙΟΥ

Τέσσερα χρόνια μετά και Ελλάς ολέ ολέ δε σταματώ να τραγουδώ ποτέ!

ΜΕ ΚΕΜΑΛ, ΜΑΝΤΗΛΑ ΚΑΙ ΣΗΜΑΙΕΣ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΓΙΟΥΡΟ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΘΕ 4 ΧΡΟΝΙΑ

Όταν επισκέφτηκα την Τουρκία το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν οι τεράστιες Τουρκικές σημαίες που είτε ανέμιζαν σε μεγάλους ιστούς ή κάλυπταν τις προσόψεις πολυώροφων κτιρίων και οι φωτογραφίες του Κεμάλ που κρεμόταν στους τοίχους όλων των δημόσιων κτιρίων καθώς και στα εστιατόρια, στα μαγαζιά και στις καφετέριες. Όπου και αν σταθεί κανείς μέσα σε μια Τουρκική πόλη νιώθει τη σκιά της σημαίας να τον πλακώνει και το βλέμμα του Κεμάλ να τον παρακολουθεί σε κάθε του βήμα. Μα αυτός ο ταλαίπωρος κοσμάκης της Τουρκίας που ζει μέσα στη φτώχεια και τη βρώμα τόσο πώρωση έχει με την πατρίδα και τέτοια λατρεία για τον Κεμάλ; Όσο πώρωση και λατρεία είχαν οι Έλληνες για το πουλί και τον Παπαδόπουλο επί χούντας και για το Βασιλιά ακόμα πιο παλιά. Από φόβο και για να έχει το κεφαλάκι του σίγουρο ο κάθε μπαρμπαγιάννης κρεμούσε στον τοίχο της ταβέρνας πότε το βασιλιά , πότε τον Παπαδόπουλο, πότε τον Καραμανλή ανάλογα με τις εξελίξεις. Όχι πως υπήρχε νόμος να το επιβάλει, ούτε τώρα υπάρχει στην Τουρκία φαντάζομαι. Αυτό που φοβόταν ο μπαρμπαγιάννης ήταν το λεγόμενο παρακράτος και αυτό που φοβάται ο έρμος ο Μουσταφά στην Τουρκία είναι το λεγόμενο βαθύ κράτος που άμα σε βάλει στο μάτι… γκρίζος λύκος που σε έφαγε. Δε σε γλυτώνει ούτε ο ίδιος ο Αλλάχ!.

Και έρχεται τώρα ο Ερντογάν και λέει όχι άλλο Κεμάλ ζητώ το Ισλάμ και η μαντήλα. Και πάνε να τον φάνε από Πρωθυπουργό και πολιτικό με το έτσι θέλω και να το βγάλουν στην ανεργία την ίδια στιγμή που αυτός χώνει στη φυλακή Στρατηγούς και βαθυκρατικούς. Σαν να μου φαίνεται ότι οι ταλαίπωροι οι Τουρκαλάδες μπήκαν σε μεγάλες περιπέτειες. Γιατί αν υποθέσουμε ότι ο Ερντογάν παίρνει πόδι τελικά, οι ισλαμιστές που θα τον διαδεχτούν στην πολιτική σκηνή δε νομίζω ότι θα είναι το ίδιο καλά παιδιά και τόσο μετριοπαθείς. Αν πάλι μείνει στη θέση του ο Ερντογάν να δω πως θα καθαρίσει με τους στρατιωτικούς και τους κεμαλιστές τώρα που άνοιξε πόλεμο μαζί τους. Μ’ αυτά και μ’ αυτά αντίο Ευρώπη για Τουρκία. Μόνο το γιούρο κάθε τέσσερα χρόνια θα έχουν να περιμένουν για να νιώθουν κι αυτοί Ευρωπαίοι.

Την Κυριακή 6 Ιουλίου συμπληρώνονται 13 χρόνια από τον θάνατο του Τούρκου συγγραφέα Αζίζ Νεσίν ο οποίος στην εισαγωγή του βιβλίου του «Ο καφές και η δημοκρατία» αναρωτιότανε γιατί σ’ αυτόν το ρημαδότοπο που ευδοκιμεί τόσο πολύ ο καφές δεν γίνεται να ευδοκιμήσει και η Δημοκρατία.

ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΚΑΦΕ;

Η αλυσίδα καταστημάτων καφέ "Στάρμπακς" πρόκειται να "παγώσει" τη λειτουργία 600 καταστημάτων της στις Ηνωμένες Πολιτείες εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης που πλήττει τους καταναλωτές οι οποίοι αδυνατούν να πληρώνουν 4 δολάρια για ένα φλιτζάνι καφέ (σαν να λέμε δηλαδή 2,50 ευρώ). Στην Ελλάδα πάλι η οικονομική κρίση ούτε που ακούμπησε τον καφέ. Ίσα ίσα που μάλλον τον βοήθησε να ανέβει κι άλλο. Φαίνεται πως ο Έλληνας αφού πάει στο σούπερ μάρκετ και τσαντίζεται μιας και δεν μπορεί να αγοράσει 1 λίτρο γάλα με 1,40 ευρώ αράζει μετά στην καφετέρια για να χαλαρώσει από τα νεύρα του πίνοντας το καφεδάκι του με 3,00 ευρώ το λιγότερο, (αν είναι συνοικιακή καφετέρια ) καπνίζοντας εώς και μισό πακέτο τσιγάρα (1,50 ευρώ) γιατί καφές χωρίς τσιγάρο δε λέει και κάνει κουβεντούλα με τα φιλαράκια του σχολιάζοντας την ακρίβεια στη λαϊκή και την τιμή του πετρελαίου.

ΕΔΩ ΤΟ ΚΑΛΟ ΕΦΑΠΑΞ!

Την ίδια στιγμή που η Τρίτη ηλικία στη χώρα μας διαμαρτύρεται για τις συντάξεις φτώχειας, η Ελλάδα αποτελεί τη γη της απαγγελίας για τις απανταχού γεροντάρες της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής και μουσικής σκηνής. Παλιές δόξες του ποδοσφαίρου (Ριβάλντο, Αμορόζο σήμερα, Σόουζα, Ασσάνοβιτς και ένα σωρό άλλοι παλιότερα) κολλάνε τα τελευταία τους ένσημα στην Ελλάδα για να έχουν να τρώνε μέχρι τα βαθειά γεράματα. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες της ροκ και της ποπ μουσικής (ο κατάλογος με τα διάσημα ονόματα του παρελθόντος είναι ατελείωτος), μας κάνουν τη χάρη πια και επισκέπτονται κάθε Καλοκαίρι την Ψωροκώσταινα που κάποτε σνομπάρανε, για να συμπληρώσουν το εφάπαξ της κυρίας σύνταξης τους. Έτσι τελευταία παρακολουθούμε και τους χιλιάδες fun της Madonna (νέους κυρίως), που μπορεί να μην τους φτάνουν για να βγάλουν το μήνα , αλλά εντούτοις ιδροκοπούν συνωστισμένοι στις ουρές μέσα στη ντάλα του Καλοκαιριού για να πληρώσουν πανάκριβα την εισφορά τους για το επικουρικό ταμείο της διάσημης γιαγιάς.