ΠΑΜΕ ΣΑΝ ΑΛΛΟΤΕ!!!

Λατρέψαμαι το ΝΒΑ από τους τελικούς L.A. Lakers - Boston Celtics την δεκαετεία του 80.
Οι δύο μεγάλοι αντίπαλοι θα αναμετρηθούν ξανά στους φετινούς τελικούς. Ανυπομονούμε!

ΤΟΝ ΚΑΝΕΙ ΑΟΡΑΤΟ...

Πριν από τέσσερα χρόνια όταν η Νέα Δημοκρατία εκλέχτηκε για πρώτη φορά κυβέρνηση λίγο πολύ είχε καταφέρει να κάνει κατανοητές στον μέσο Έλληνα τις γενικές πολιτικές αρχές της (ελευθερία της αγοράς, λιγότερο κράτος, ιδιωτικοποιήσεις, χαμηλή φορολογία για τις επιχειρήσεις κ.λ.π.) καθώς και τις θέσεις της, σε γενικές γραμμές πάντα, απέναντι σε κάποια καυτά ζητήματα (άρθρο 16, ασφαλιστικό, πώληση Ολυμπιακής κ.λ.π.). Ονόμασε δε τα επιμέρους προγράμματά της μεταρρυθμίσεις. Μάλιστα για να γίνει πιο ελκυστική προς όλους τους ψηφοφόρους, αποτίναξε από πάνω της τον όρο δεξιά και αυτοπροσδιορίστικε ως κόμμα του μεσαίου χώρου. Δυνατό της χαρτί απέναντι στον μεγάλο αντίπαλο της το ΠΑΣΟΚ ήταν και παραμένει ο αρχηγός της Κων/νος Καραμανλής (κάποτε ήταν Κωστάκης αλλά μαγκιά του που κατάφερε να το αλλάξει) και η μεγάλη του υπεροχή ως προς την προτίμηση του κόσμου απέναντι στο Γιωργάκη (αυτός όσο και αν προσπαθεί δεν το αλλάζει που να γεράσει και του πέσουν όχι όλα τα μαλλιά αλλά και το μουστάκι ακόμα).

Αυτό που δεν άφησε και δεν αφήνει να γίνει κατανοητό ποτέ η Νέα Δημοκρατία από τότε που έγινε κυβέρνηση εώς και τώρα που επανεξελέγη και κυβερνά για δεύτερη σερί τετραετία είναι το χρονοδιάγραμμα που τηρεί στην εφαρμογή του προγράμματος της καθώς και το βάθος μέχρι το οποίο σκοπεύει να φτάσει τις μεταρρυθμίσεις (το πόσο βαθιά δηλαδή σκοπεύει να βάλει το μαχαίρι στο κόκκαλο). Και δεν αφήνει αυτά να γίνουν κατανοητά γιατί πολύ απλά ούτε συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα τηρεί ούτε συγκεκριμένους στόχους έχει θέσει εκτός από έναν. Να κερδίσει και τις επόμενες εκλογές όποτε αυτές γίνουν. Το εργαλείο για τη επίτευξη αυτού του στόχου είναι οι συνεχείς δημοσκοπήσεις και οι επιστημονικές αναλύσεις τους από το ειδικό επιτελείο του πρωθυπουργού (βλέπε Γιάννης Λούλης). Ανάλογα λοιπόν με τις εκτιμήσεις των ποσοτικών και ποιοτικών κυρίως χαρακτηριστικών των διαφόρων δημοσκοπήσεων σε συνάρτηση φυσικά με την επικαιρότητα ο Πρωθυπουργός και το στρατηγικό του επιτελείο αποφασίζουν για το ποια χρονική στιγμή θα κάνουν μια εξαγγελία ενός μέτρου ή θα προχωρήσουν σε μια συμφωνία (π.χ. για ΟΤΕ) ή θα φέρουν ένα νομοσχέδιο προς συζήτηση ή ψήφιση στη βουλή καθώς και για το πόσο θα τολμήσουν ή πόσο θα υποχωρήσουν σε κάποιο θέμα (π.χ.ασφαλιστικό). Με άλλα λόγια η κυβέρνηση δεν ασκεί πολιτική και δεν αναλαμβάνει πρωτοβουλίες με αποφασιστικότητα για να λύσει τα προβλήματα του τόπου αλλά κάθε φορά ρίχνει τόσο νερό στο κρασί όσο χρειάζεται για να το χωνέψει η κοινή γνώμη. Το πρόγραμμα της είναι λαστιχένιο και το τεντώνει ανάλογα με τις δημοσκοπήσεις. Έτσι όμως τα μεγάλα προβλήματα δε λύνονται γιατί συνήθως η κοινή γνώμη βρίσκεται πολύ πίσω από τις εξελίξεις τις οποίες οφείλει να προβλέπει μια σοβαρή κυβέρνηση. Συνήθως δε στην Ελλάδα όταν περιμένουμε για τα μεγάλα ζητήματα να «ωριμάσει» η κοινή γνώμη προκειμένω να παρθούν οι γενναίες αποφάσεις στο τέλος σαπίζουν τα ζητήματα.

Το βασικό μέλημα όμως της κυβέρνησης είναι η εικόνα του πρωθυπουργού. Το κομμάτι των δημοσκοπήσεων που τους απασχολεί πιο πολύ απ’ όλα τα άλλα είναι αυτό που σχετίζεται με τη γνώμη του κόσμου για τον Πρωθυπουργό και για την καταλληλότητα του για το αξίωμα σε σχέση με το Γιωργάκη. Το δόγμα το οποίο ακολουθεί πιστά η κυβέρνηση και η Νέα Δημοκρατία είναι πάση θυσία να μείνει καθαρό το πρόσωπο του Αρχηγού και αδιαμφισβήτητη η ηγετική του φυσιογνωμία. Στην κυβέρνηση το έχουν καταλάβει όλοι πολύ καλά ότι όσο ο Καραμανλής «τραβάει» οι ίδιοι δεν έχουν να φοβούνται τίποτα. Η εικόνα του Πρωθυπουργού εξάλλου είναι και ο βασικός άξονας όλης της επικοινωνιακής πολιτικής της κυβέρνησης. Ο κ.Ρουσόπουλος, που μάλλον έχει αναλάβει την ευθύνη της επικοινωνιακής πολιτικής της κυβέρνησης, προσπαθεί με κάθε ευκαιρία να προβάλει το ηγετικό προφίλ του στιβαρού Καραμανλή σε αντιδιαστολή με την αστάθεια στις απόψεις του Γιώργου που δεν είναι και ικανός να επιβάλει σταθερή γραμμή στο κόμμα του. Αυτό το έργο είναι μάλλον εύκολο για τον Ρουσόπουλο αφού βοηθάει όσο μπορεί και ο Γιώργος και το ΠΑΣΟΚ όλο.

Το πιο δύσκολο όμως έργο που έχει αναλάβει και που σ’ αυτό οφείλουν όλοι να τον παραδεχτούν είναι κάθε φορά που η κυβέρνηση τα βρίσκει δύσκολα ή τα θαλασσώνει και οι αντιδράσεις φουντώνουν (π.χ.εκπαιδευτικό ζήτημα) ή κάθε φορά που ξεσπάει ένα σκάνδαλο (π.χ.Ζαχόπουλος) να προσδίδει τις ευθύνες οπουδήποτε αλλού ακόμα και σε άλλα στελέχη της κυβέρνησης ή βουλευτές της Ν.Δ. αλλά φυσικά ποτέ στον Πρωθυπουργό. O κ. Ρουσόπουλος έχει αναλάβει δηλαδή το ρόλο του άζαξ για τον Καραμανλή. Όποτε κάποιος λεκές απειλεί να λερώσει το πρόσωπο του Αρχηγού ο κ. Ρουσόπουλος αναλαμβάνει να τον καθαρίσει. Και όταν τα προβλήματα φουντώνουν και η κοινή γνώμη αγριεύει καταφέρνει να κατευθύνει το βλέμμα του πολίτη μακριά από τον πρόεδρο και το επαναφέρει θριαμβευτικά στον ίδιο παρουσιάζοντας το ως το απόλυτο σύμβολο της εμπιστοσύνης του λαού και της σίγουρης ηγεσίας με την πρώτη κατάλληλη ευτυχή συγκυρία που μπορεί να είναι και τεχνητή. Με άλλα λόγια σε κάθε στραβοπάτημα της κυβέρνησης και σε κάθε κρίση η επικοινωνιακή πολιτική Ρουσόπουλου πολύ απλά (μ’ ένα φσσστ) κάνει τον Καραμανλή αόρατο… και τον παραδίδει πάλι στην κοινή γνώμη με το ηγετικό του προφίλ να αστράφτει από καθαριότητα!!!

Η ΚΑΛΟΜΟΙΡΑ ΣΤΟ ΝΑΥΤΙΚΟ

Τελικά το Καλομοιράκι τα κατάφερε πάλι. Αφού πριν από τέσσερα χρόνια έφερε γούρι στην εθνική ομάδα ποδοσφαίρου με αποτέλεσμα να κατακτήσουμε το γιούρο («ήρθες και μας άλλαξες τη μοίρα Καλομοίρα Καλομοίρα ») φέτος μας έφερε άλλη μια μεγάλη νίκη στη γιουροβίζιον. Γιατί η τρίτη θέση στη γιουροβίζιον και βέβαια είναι νίκη.

Δεν το λέω εγώ οι Αδερφές Μαγγίρα το είπαν που παρουσίαζαν τον μεγάλο τελικό. Φαίνεται, σκέφτηκα, ότι αφού στις ολυμπιάδες και στον όγδοο απονέμεται ο τίτλος του Ολυμπιονίκη γιατί να μην ισχύει το αντίστοιχο και στη γιουροβίζιον, οπότε και η Καλομοίρα είναι γιουροβιζιονίκης. Εξάλλου όπως πάλι οι τηλεοπτικές αδερφές είπαν (όχι μόνο οι Μαγγίρα αλλά και άλλες) η Καλομοίρα πήρε το χάλκινο μετάλλιο παρακαλώ! Άρα λοιπόν όπως γίνεται με όλους όσους φέρνουν μετάλλια στην πατρίδα θα πρέπει και η Καλομοίρα να προσληφθεί ως βαθμοφόρος αξιωματικός στις ένδοξες ένοπλές μας δυνάμεις (καλού κακού ας την περάσουν πρώτα και από ντόπινγκ κοντρόλ, ποτέ δεν ξέρεις). Έτσι αλλάζουμε σελίδα πλέον σ’ αυτήν τη χώρα αφού κλείνει οριστικά η εποχή της Βουγιουκλάκη μιας και οι επόμενες γενιές θα μεγαλώνουν πια όχι με την Αλίκη αλλά με την «Καλομοίρα στο ναυτικό».

ΡΩΣΙΚΗ ΥΠΕΡΗΦΑΝΙΑ

Καλά το ξέραμε ότι στη Ρωσία είχαν τσαντιστεί πολυ με τη Γιουροβίζιον γιατί βγαίνανε συνέχεια τριτοδεύτεροι και φέτος ήταν αποφασισμένοι να τα δώσουν όλα για να φέρουν επιτέλους το διαγωνισμό στη Μόσχα.

Αλλά για να καταλάβω δηλαδή, οι Ρώσοι ένιωθαν υπερηφάνεια κάθε φορά που ο εκφωνητής ή η εκφωνήτρια έλεγε Russia twelve points και έβλεπαν κοτζάμ Πλούσενκο να χοροπηδάει χαζοχαρούμενα και να κουνάει σημαιούλες στις κάμερες σαν αδελφούλα? Επίσης ο Edvin Marton (αυτός ο Ούγγρος βιολιστής της στέγης, εγώ προσωπικά ο άσχετος δεν τον ήξερα αλλά οι λίγο σχετικοί που άκουσα λένε πως είναι μορφή στο είδος) αισθάνεται ολοκληρωμένος πια αφού τελικά απέδειξε ότι είναι καλύτερος ακόμα και από την Καλομοίρα; Εντάξει δε λέω, και εμείς κάποτε λυσσάξαμε για να κερδίσουμε σ’ αυτόν το διαγωνισμό μαλακίας άλλα δε χρειάστηκε να κάνουμε μαλάκες και τα ιερά μας τέρατα. Η Παπαρίζου μόνη της το πήρε με κάτι χορευτές σκυλάδικων πολυτελείας, δε χρειάστηκε να φέρουμε το Σγούρο να ερμηνεύσει στο πιάνο το number one αλά Ραχμάνινοφ ούτε το Γκάλη με μια μπάλα από δίπλα να κάνει ντρίπλες κάτω από τα πόδια και σπασίματα στον αέρα. Πάλι καλά πάντως που δεν το έχασαν και φέτος οι Ρώσοι γιατί ειλικρινά δεν θα άντεχα του χρόνου στον διαγωνισμό να δω το Μπούμκα με το κοντάρι να παίρνει φόρα και να πηδάει με κουστουμιά και παπιγιόν…

ΠΛΟΥΣΕΝΚΟ

Αφού οι Ρώσοι προκειμένου να υποστηρίξουν τη συμμετοχή του Μπίλαν (κάτι σαν τη δικιά μας την Καλομοίρα αλλά στο αρσενικό) στη γιουροβίζιον επιστράτευσαν ολόκληρο Πλούσενκο (Ολυμπιονίκης χορευτής του καλλιτεχνικού πατινάζ) ο οποίος θα χορεύει σε μια πίστα πάγου διαστάσεων παιδικού παρκοκρέβατου (τι άλλο θα δούμε σ’ αυτό το διαγωνισμό) επιβάλλεται η ΕΡΤ να πλαισιώσει τις αδερφές Μαγγίρα που νομίζω ότι θα κάνουν τη μετάδοση του μεγάλου τελικού με τον ειδικό κ. Κωστάλα ώστε ο τελευταίος να σχολιάσει τα τριπλά άξελ και τα λουπ του Ευγκένι.

ΓΝΩΣΤΟ ΚΑΙ ΑΓΝΩΣΤΟ

Προτείνω οι πανελλήνιες εξετάσεις στο μάθημα των Νέων Ελληνικών να αφορά δύο γνωστικά αντικείμενα. Το γνωστό κείμενο όπου οι μαθητές θα εξετάζονται στην εννοιολογική ανάλυση ενός νεοελληνικού λογοτεχνικού κειμένου για το οποίο θα τους δίνεται και η μετάφραση από τα νέα ελληνικά στα ακόμα πιο νέα ελληνικά και το άγνωστο στο οποίο θα τους ζητείται απλά να μεταφράσουν ένα νεοελληνικό κείμενο.

ΑΠΛΑ ΜΑΤΣΑΡΑ!!!!

Οσοι ποδοσφαιρόφιλοι είδαμε αυτόν τον τελικό νιώσαμε πάλι τους λόγους για τους οποίους το ποδόσφαιρο αγγίζει τόσο βαθειά τις ψυχές μας.

Α.Ε.Ι. ΚΑΙ ΔΕΚΟ

Οι καθηγητές των Α.Ε.Ι. και οι φοιτητοπατέρες όσο το σκέφτομαι όλο και πιο πολύ μου φέρνουν κάτι από τους εργατοπατέρες των ΔΕΚΟ, το δε φοιτητικό κίνημα όπως εκφράζεται εδώ και δεκαετίες μέσα από τις ντουντούκες των διαδηλώσεων θυμίζει συνδικαλιστές της Ολυμπιακής και της Δ.Ε.Η. Ακόμα και η αγιοποίηση τους από τον Λάκη ενισχύει ακόμα πιο πολύ αυτή την ομοιότητα. Η μόνη διαφορά ίσως είναι ότι οι ΔΕΚΟ στη συνείδηση μας είναι ήδη παρελθόν (εγώ προσωπικά έμαθα να πετάω με όλες τις αεροπορικές εταιρίες και επικοινωνώ με ΤΙΜ χωρίς να νιώθω εθνική ταπείνωση γι’ αυτό) ενώ και κάποια στιγμή μπορεί και να πουληθούν. Τα Πανεπιστήμια όμως θα συνεχίσουν να λειτουργούν και να χτίζουν γενιές για το μέλλον γι’ αυτό και μας πονάνε όλους πιο πολύ.

ΤΖΑΜΠΑ ΜΑΓΚΑΣ;

Ας υποθέσουμε ότι γίνεται ένα πανελλήνιο συνέδριο κορυφαίων Ελλήνων επιχειρηματιών και πως ανεβαίνει στο βήμα ο κ.Βγενόπουλος για να εκφωνήσει ομιλία. Κατά την ομιλία του εξαπολύει φραστική επίθεση εναντίον του κ. Γ. Παπανδρέου και τον κατηγορεί για «αδιαφανή συναλλαγή», «μάθημα κλεπτοκρατικού καπιταλισμού», «υποκρύπτουσα παράνομη χρηματική συναλλαγή», χρησιμοποιεί εκφράσεις όπως «κάτω από το τραπέζι», , «εκκολαπτόμενο σκάνδαλο» και ζητά «την επέμβαση του εισαγγελέα». Τέλος δε προκαλεί προσωπικά τον κ. Παπανδρέου να του κάνει μήνυση. Ρωτώ λοιπόν, θα έκανε αγωγή τότε ο κ. Γ. Παπανδρέου στον κ. Βγενόπουλο και αν ναι ποια θα ήταν η αντίδραση του πολιτικού κόσμου, θα επικροτούσαν ή όχι την κίνηση της αγωγής; Οι απαντήσεις είναι προφανείς, φυσικά και θα έκανε αγωγή ο Παπανδρέου καλώντας τον Βγενόπουλο να αποδείξει αυτά που ισχυρίστηκε γιατί οποιαδήποτε άλλη στάση του θα ερμηνεύονταν ως αποδοχή των κατηγοριών και φυσικά όλος ο πολιτικός κόσμος όχι απλά θα επικροτούσε την αγωγή αλλά και θα τη θεωρούσε αυτονόητη ηθική υποχρέωση του κ. Παπανδρέου.

Δυσκολεύομαι να κατανοήσω λοιπόν γιατί στην πραγματικότητα που οι ρόλοι των προσώπων είναι αντιστραμμένοι πρέπει να αντιστραφούν και οι όροι και οι κανόνες του παιχνιδιού. Όπως δυσκολεύομαι να κατανοήσω γιατί οι πολιτικοί έχουν το ακαταλόγιστο να λεν δημοσίως και πολύ περισσότερο στη βουλή ότι τους κατέβει για όποιον δε γουστάρουν και κανείς να μην έχει το δικαίωμα μετά να τους ζητήσει τα ρέστα. Μήπως θεωρούν ότι η ηθική είναι μόνο δικό τους προνόμιο και κανενός άλλου; Γιατί να θεωρείται επίδειξη θράσους το αυτονόητο δικαίωμα του καθενός να υπερασπίζεται την τιμή του και όχι η σκληρή φραστική επίθεση, από τα έδρανα της βουλής παρακαλώ, ενός πολιτικού προσώπου προς έναν επιχειρηματία; Επιχειρήματα δε του τύπου γιατί μωρέ ο Βγενόπουλος πως τα κονόμησε χοντρά άμα δεν έκλεψε; μπορεί να στέκουν σε επίπεδο καφενειακής κουβεντούλας αλλά το ίδιο δεν ισχύει και για κουβέντες γύρω από τους πολιτικούς; Και στο κάτω κάτω καιρός είναι οι πολιτικοί στην Ελλάδα να αποδεικνύουν αυτά που ισχυρίζονται.

Περιμένω λοιπόν τον Γιωργάκη να άρει τη βουλευτική του ασυλία όπως υποσχέθηκε (αν και έπρεπε να το έχει ήδη κάνει αντί να περιμένει και να το σκέφτεται) όταν πετούσε το γάντι στον Βγενόπουλο και να αναμετρηθεί μαζί του δικαστικά και τότε θα αποδείξει ότι είναι μάγκας, διαφορετικά τζάμπα μάγκας είναι…

ΕΝΑ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ ΣΤΗ ΜΟΝΟΤΟΝΙΑ

Τα τελευταία δύο χρόνια βαρέθηκα τις Τριτοτετάρτες να βλέπω το ίδιο μονότονο και βαρετό ποδόσφαιρο κάθε φορά. Οι ίδιες ομάδες στο προσκήνιο με τα ίδια μεγάλα αστέρια. Γνωστός ο τρόπος που παίζει κάθε ομάδα και το τι περιμένω να δω κάθε φορά. Μπούχτισα!!! Αράζω Τρίτη βράδυ να απολαύσω ποδόσφαιρο και από τα πρώτα πέντε λεπτά αρχίζω να παίζω με τα κανάλια, να χασμουριέμαι, να κόβω βόλτες ως το ψυγείο, να πηγαίνω για κατούρημα χωρίς να μου έρχεται και στο τέλος καταντάω να βλέπω Λαζόπουλο. Άντε τώρα κάτσε δες τελικό τσάμπιονς λιγκ Τσέλσι εναντίον Μάντσεστερ. Πόσες φορές και αν δεν έχεις δει τις ομάδες αυτές; Και πόσες φορές μάλιστα να παίζουν μεταξύ τους; Και πώς να μην τις έχεις ξεράσει όταν παρακολουθείς να πρωταγωνιστούν σ’ αυτές οι ίδιοι παίχτες τόσα χρόνια; Πόσο Γκιγκς και πόσο Σκόουλς να φάμε στη μάπα ακόμα, όσο παιχταράδες και αν είναι; Πόσο Τέρυ και Μακελελέ πια; τους κάναμε εμετό. Πάλι καλά θα μου πεις, ήταν καλύτερα μήπως πέρυσι που έβλεπες τελικό τη Μίλαν να παίζει με τους ίδιους που έπαιζε και δέκα χρόνια πριν και μάλιστα να το σηκώνει;

Μόνη παρηγοριά και νότα αισιοδοξίας για φέτος αυτή η Ζενίτ. Όσες φορές την παρακολούθησα μου τσίγκλησε τις αισθήσεις. Τεχνική, τακτική, φαντασία, ομαδικότητα, απλότητα, ταχύτητα ,συγχρονισμός… μα πάνω απ’ όλα αυτό που με διεγείρει σ’ αυτήν την ομάδα είναι η φρεσκάδα και η ζωντάνια της. Φαιζούλιν, Ντενίσοφ, Πογκρέμπνιακ ,Αρσάφιν όλοι τους νέοι ποδοσφαιριστές με φιλοδοξία, θέληση και σπιρτάδα που ξέρουν και μπαλίτσα και δίπλα σ΄ αυτούς Ζιριανόφ και Τίμοτσουκ έμπειροι παικταράδες, αλλά όχι κορεσμένοι ούτε στυμμένοι από το σταρ σύστεμ. Παρακολούθησα τους ημιτελικούς με την Μπάγερ Μονάχου και νόμιζα ότι έπαιζε η Άνοιξη με τη βαρυχειμωνιά. Από τη μια έβλεπες νιάτα με ζωντάνια, εκρηκτικότητα και δυνάμεις να κινούνται πάνω κάτω ακατάπαυστα χωρίς να αποσυντονίζονται οι γραμμες πάντα με τακτική και σχέδιο αλλά και ατομικές εξάρσεις και αυτοσχέδιες πινελιές και από την άλλη κάτι κουρασμένες βεντέτες γεμάτες κομπασμό και αλαζονεία με κάτι γλώσσες που κρέμονταν ως το χορτάρι να βολοδέρνουν πέρα δώθε, χωρίς σχέδιο και να χτυπιούνται μέσα στην τσαντίλα και τα νεύρα μπας και βγάλουν τη θηλιά απ’ το λαιμό ώσπου στο τέλος παρακαλούσαν να τραβηχτεί και το σκαμνί από τα πόδια τους. Μπράβο στη Ζενίτ για το κύπελλο που σήκωσε και δυο φορές μπράβο διότι κατάφερε να κερδίσει την καθολική παραδοχή και συμπάθεια όλων των ποδοσφαιρόφιλων.

Όσο για τη Ρέιντζερς που έφτασε τελικό , μια και το ’φερε η κουβέντα, εγώ προσωπικά παρότι λατρεύω το όμορφο ποδόσφαιρο, τη συμπάθησα για ένα λόγο. Επειδή με τις λίγες δυνατότητες που διέθετε έφτασε εκεί που έφτασε έχοντας προσωπικότητα και ταυτότητα χωρίς να προσπαθεί να μιμηθεί κάτι δήθεν μοντέρνο. Παίζοντας δηλαδή το κλασικό σκοτσέζικο ποδόσφαιρο με αυταπάρνηση και εγωισμό σε πείσμα των καιρών και της παγκοσμιοποίησης που θέλουν να παίζεται σ’ όλο τον κόσμο το ίδιο στυλ ποδοσφαίρου.

Η ΨΩΡΟΚΩΣΤΑΙΝΑ ΕΧΕΙ ΣΥΝΟΡΑ

Με ανακούφιση έμαθα πως επιτέλους η ΕΡΤ αποφάσισε να διακόψει τη συνεργασία της με τον απαράδεκτο κ. Κούλογλου. Οι υπεύθυνοι της κρατικής μας τηλεόρασης κατάλαβαν ότι τέτοιου τύπου προγράμματα σαν το ρεπορτάζ χωρίς σύνορα δεν συνάδουν με τη φιλοσοφία της σωστής ψυχαγωγίας και ορθής ενημέρωσης που οφείλει να προάγει η τηλεόραση και έσπευσαν έστω και καθυστερημένα να προστατέψουν όλους εμάς , το φιλοθεάμον κοινό, από τον επικίνδυνο κ.Κούλογλου. Ο κ. Κούλογλου είναι επικίνδυνος για τη χώρα μας και όλους εμάς τους άοκνους εργάτες που μοχθούμε για το καλό της πατρίδας και του συστήματος.

Διότι ο Κούλογλου συκοφάντησε τους φίλους μας Αμερικανούς, τα κανάλια τους και τον ίδιο τον πλανητάρχη μας για τα αθώα φούμαρα με τα οποία μας ντουμάνιασαν κατά τη διάρκεια του ιερού πολέμου του καλού ενάντια στο κακό με αποτέλεσμα οι φίλοι μας να παρεξηγηθούν, να τσαντιστούν και για σπάσιμο να αποκαλούν τα Σκόπια Μακεδονία.

Επίσης ο Κούλογλου δεν έχει ιερό και όσιο και τόλμησε να αμφισβητήσει το φωτοστέφανο γύρω από το κεφάλι στα εικονίσματα του Αγίου Πούτιν την ώρα μάλιστα που ο Πρωθυπουργός μας ως καλό παπαδοπαίδι ανάβει κεράκια και κάνει τάματα στον Άγιο Πούτιν για να κλείσει η συμφωνία για τους αγωγούς.

Επίσης ήθελε να αμαυρώσει την ιερή φλόγα την οποία εμείς παραδώσαμε στους ταλαίπωρους τους Κινέζους οι οποίοι τόσα υπέφεραν οι δύσμοιροι από τους Θιβετιανούς στην Ιστορία και υποφέρουν ακόμα αφού οι τελευταίοι συνεχώς κόβουν το δρόμο απ’ όπου περνά η λαμπαδηδρομία.

Συν τοις άλλοις ο Κούλογλου ήθελε να κάνει ρεπορτάζ και για την Αστυνομική Βία στη χώρα μας. Να κατηγορήσει δηλαδή την Ελληνική Αστυνομία που τόσο φροντίζει για την ασφάλεια των βουλευτών μας , των δημοσιογράφων μας, των επιχειρηματιών μας και όλων αυτών των άξιων τέκνων της πατρίδας μας που απειλούνται από παλιοαναρχικούς και τρομοκράτες. Και να μας πει ότι οι μπάτσοι κακώς πλακώνουν στις μπάτσες και στα κλωτσίδια όλα αυτά τα κωλόπαιδα που μας παίρνουν τ’ αυτιά με τις φωνές τους και μας καθυστερούν στο δρόμο όταν πάμε στις δουλειές μας με τις πορείες τους και τις διαδηλώσεις τους.

Σαν να μην έφταναν αυτά ο Κούλογλου θα προσπαθούσε να πείσει τους μισούς Έλληνες ότι είναι κοροΐδα που ζουν με 700 ευρώ το μήνα αντί να τους εμψυχώνει και να τους δίνει δύναμη ώστε να σκίζονται στη δουλειά και με λιγότερα λεφτά μπας και ανθίσει ποτέ και σ’ αυτόν το ρημαδοτόπο ο φιλελευθερισμός, γίνουν ανταγωνιστικές οι επιχειρήσεις μας και βγάλουν ακόμα περισσότερα φράγκα οι Βγενο-Βαρδινογιανναίοι και ο Σωκράτης ώστε εκτός από το να αγοράζουν κότερα, βίλες και ελικόπτερα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης να τους περισσεύουν και αρκετά για να τα χώνουν στις ομαδάρες μας και να φέρνουν βραζιλιάνους παιχταράδες για να προχωράνε αυτές όλο και πιο πολύ στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις κάνοντας όλους εμάς να ανατριχιάζουμε από εθνική υπερηφάνια και συγκίνηση.

Καλώς λοιπόν έκανε η ΕΡΤ και απέλυσε τον κ. Κούλογλου. Εξάλλου καιρός ήταν να μας θυμίσουν πάλι ότι το ρεπορτάζ μπορεί να μην έχει σύνορα η ψωροκώσταινα όμως έχει και παραέχει.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΜΗΡΟ ΩΣ ΤΟΝ ΖΑΓΟΡΑΚΗ ΚΑΙ ΟΤΑΝ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΠΕΡΔΕΥΕΤΑΙ ΜΕ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

Περίπου 38500 (μάλλον πολύ μικρός αριθμός) Έλληνες από όλον τον κόσμο έλαβαν μέρος, μέσω διαδικτύου, sms και τηλεφωνημάτων, στην ψηφοφορία που διοργάνωσαν το ΒΒC και το SKY για την ανάδειξη των 100 πιο σημαντικών Ελλήνων όλων των εποχών. Ως συνήθως, τα αποτελέσματα απέδειξαν ότι μια μερίδα Ελλήνων και κυρίως οι πιτσιρικάδες ψηφίζουν χαβαλέ για να σπάσουν πλάκα με όλους αυτούς τους γραφικούς και τους ψευτοσοφούς που θα βρουν ευκαιρία να βγουν στα κανάλια μετά και να τα βάλουν με την παρακμή του νεοέλληνα και την απαιδευσιά της νεολαίας μας. Έτσι μέσα στους 100 πιο σημάντικους Έλληνες όλων των εποχών φιγουράρουν ονόματα όπως η Βουγιουκλάκη ,ο Λαζόπουλος, ο Ζαγοράκης και ο Βέγγος.

Αλήθεια όσοι ψηφίσαν Μέγα Αλέξανδρο εννοούσαν κάποιον αρχαίο στρατηλάτη ή τον μεγάλο Γιώργο Κούδα;

Για τους μεγάλους νικητές φαντάζομαι θα διοργανωθεί τιμητική τηλεοπτική βραδιά με παρουσιαστές τη Ρούλα και τον Καπουτζίδη ώστε να τους απονεμηθούν και βραβεία από τους ακόμα πιο μεγάλους Έλληνες (Χατζηνικολάου, Ρουσόπουλο, Κωστόπουλο, αναγνώστες του STATUS κ.λπ.).

Φυσικά από ονόματα στην εκατοντάδα είχε απ’ όλα ο μπαχτσές. Περικλή, Σωκράτη, Θεοδωράκη, Χατζηδάκη, Λοίζο, Καραμανλή, Σημίτη ,Μεταξά, Παπαδόπουλο (τον δικτάτορα παρακαλώ όχι αυτόν με τα μπισκότα) Κάλας, Ωνάση, Πύρο Δήμα (η ψηφοφορία διεξήχθη αφού ξέσπασε το σκάνδαλο ντόπινγκ) Νίκο Γκάλη μέχρι και τον Άγνωστο Στρατιώτη αλλά δεν είχαμε επαρκή εκπροσώπηση λέει από την Βυζαντινή εποχή και αυτό αποδίδεται μάλλον στο γεγονός ότι η συγκεκριμένη ιστορική περίοδος δεν έχει διδαχθεί επαρκώς στα σχολεία. Μάλλον θα έπρεπε να πουν ότι το Βυζάντιο έχει κακοποιηθεί στα σχολεία κρίνοντας από τη δικιά μου σχολική εμπειρία πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια και δεν νομίζω να έχουν έρθει τα πάνω κάτω από τότε ως τώρα. Εγώ πάντως σαν παιδάκι μεγάλωσα με τη φαντασίωση ότι το Βυζάντιο ήταν μια μεγάλη αυτοκρατορία που διοικούταν από αυτοκράτορες οι οποίοι ντύνονταν σαν παπάδες που ο καθένας διαδέχονταν τον μπαμπά του, που είχε διαδεχθεί τον παππού, που είχε διαδεχθεί τον προπάππο και πήγαινε λέγοντας μέχρι που η οικογένεια θα έδινε τη σειρά της σε κάποια άλλη με το καλό ή με το άγριο και φτου και απ’ την αρχή. Ο λαός, λέει, αποτελούταν από καλοκάγαθους, ταπεινούς και πιστούς Χριστιανούς οι οποίοι όλη μέρα χτίζανε μοναστήρια και ξωκλήσια, τη δε νύχτα προσεύχονταν γονυπετείς σ’ αυτά, εκτός από τις περιόδους που με αρχηγούς τους μεγαλοπαπάδες άρπαζαν τα εξαπτέρυγα και τους σταυρούς και κυνηγούσαν τους κακούς και άπιστους για να τους σκοτώσουν ώστε να βάλουν μυαλό και να πιστέψουν αυτοί που θα γλιτώσουν. Οι δε σοφοί ολημερίς και ολονυχτίς γράφανε ύμνους και τροπάρια για τις λειτουργίες της Εκκλησίας, και μελετούσανε Ευαγγέλια , Παλιά Διαθήκη και κουβέντιαζαν με τον Ύψιστο. Φυσικά ,μου λέγανε, το Βυζάντιο μεγαλούργησε γιατί ο καλός Θεούλης είχε στείλει τη Μεγαλόχαρη να το προστατεύει και έτσι στους πολέμους τα βέλη και τα ακόντια των βαρβάρων δεν βρίσκανε στόχο γιατί η Παναγία με τα αόρατα χέρια της τους άλλαζε πορεία. Αυτό το ήξεραν και οι ίδιοι οι Αυτοκράτορες και γι’ αυτό ο Μέγας Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος αφού κατάστρεψε τον στρατό των παλιοβουλγάρων και τύφλωσε 14.000 αιχμαλώτους ,φροντίζοντας όμως ανα 100 άνδρες να αφήνει ένα μονόφθαλμο ώστε να οδηγήσουν του υπόλοιπους πίσω από κει που ήρθαν (τι καλός και προνοητικός άνθρωπος!) φρόντισε να προσκυνήσει στην Παναγία Σουμελά και να της ανάψει ένα κεράκι ώστε να του δίνει δύναμη να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του. Τελικά η Αυτοκρατορία έπεσε όχι γιατί οι άπιστοι ήταν πιο γενναίοι αλλά γιατί ήταν θέλημα Θεού. Σαν παιδάκι είχα και εγώ την απορία γιατί ο καλός Θεός θέλησε να χάσει ο καλός και να κερδίσει ο κακός; Σκέφτηκα με το φτωχό μου το μυαλό λοιπόν ότι μάλλον το έκανε για να μην πάρουν πρέφα όλοι οι θεατές ότι το παιχνίδι της ιστορίας είναι στημένα από Εκείνον . Άφησε έτσι μια φορά να νικήσουν οι Βρωμοτουρκαλάδες αλλά στο τέλος πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ναι. Φταίω εγώ άραγε που παρεμπιπτόντως σαν μαθητής δεν ήμουν και του πεταμού αλλά του 18,5 (αυτό ήταν το όριο για να πάρεις αριστείο οπότε κάθε χρόνο το έφτανα τζαστ για να μην με πρήζει ο μπαμπάς) ή τα βιβλία και οι δάσκαλοι που τέτοια ιστορία μου μάθανε; Αργότερα βέβαια ,πολύ αργότερα κατάλαβα ότι το Βυζάντιο πολύ μικρή σχέση είχε με αυτό που είχα διδαχθεί άλλα μάλλον έχω ξεφύγει από το θέμα.

Και επειδή το θέμα υποτίθεται ότι είναι οι 100 πιο σημαντικοί Έλληνες παραθέτω αυτούσιο το γαμάτο σχόλιο που έγραψε ένας τύπος στην ιστοσελίδα όπου δημοσιεύτηκαν τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας :<<μεγαλοι ελληνες ειμαστε ολοι εμεις που προσπαθουμε να τα βγαλουμε περα με παινιχρους μισθους, ανεργια, ακριβεια, αισχροκερδεια, και κοροιδια στο φουλ, απο πολιτικους, εργοδοτες, και λαμογια.Αφηστε λοιπον τους μεγαλους ελληνες στο μεγαλειο τους, γιατι εμεις ημαστε μεγαλητεροι.>>

ΠΟΙΟΣ Ο ΛΟΓΟΣ;

Παρακολουθούσα χθες το βράδυ τηλεόραση, τρώγοντας κεμπάπ στη λαδόκολα και πίνοντας κρασάκι. Έκανα ζάπινγκ ως συνήθως και όλο και έπεφτα σε κλασικές τηλεφάτσες (πολιτικούς καρεκλοεπαναστάτες και αναχρονοεκσυγχρονιστές, δημοσιογράφους της μάσας, τραγουδίστριες με βαθειά λαρύγγια, γραφικούς παντογνώστες, καλλιτέχνες της χυδαιότητας κ.λ.π.) που σχολίαζαν, λέγαν απόψεις, την πέφταν ο ένας στον άλλον και περνούσε η ώρα. Μου την έδωσε μια στιγμή και ήθελα να τα χώσω. Να πω και γω τη βλακεία μου ρε αδερφέ, να αναπτύξω τη θεωρία μου, να εκφραστώ... Που να τα πω όμως και που να τα μολογήσω. Τον παλιό καλό καιρό, τότε που είμουν και γω ρεμάλι και έκανα παρέα με άλλα ρεμάλια που τώρα κι αυτοί δεν είναι ρεμάλια πια, ότι ώρα μου κάπνιζε σήκωνα το ρημάδι το τηλέφωνο και όλο και κάποιο άλλο ρεμάλι θα κοπροσκύλιαζε και θα κανονίζαμε κανένα meeting για παπαρολογία και φιλοσοφία. Τώρα πια που γίναμε κύριοι ταδε, αντί για Κώστας , Μήτσιος, Johnie, που παντρευτήκαμε καναμε οικογένειες παιδιά και τα ρέστα, έχουμε τις δουλειές οικογενειακές και κοινωνικές υποχρεώσεις και βρισκόμαστε οι παλιόφιλοι μόνο στους γάμους μας και τις βαφτίσεις των παιδιών μας που να βρεις χρόνο και κοινή διάθεση για αναζητήσεις και ποιος να σ' ακούσει. Μόνος τρόπος έκφρασης η γραφή. Κι αφού θα κάθομαι και θα γράφω δεν τα δημοσιεύω κιόλας; όχι από ψώνιο αλλά για τους 10-15 παλιοσυνομότες που ξέρω ότι θα ξηθούν και θα γουστάρουν να μπουν και αυτοί στο τριπάκι να γράφουν και να σχολιάζουν. Αν στην πορεία μπουκάρουν και τίποτα ξεκάρφωτοι καλώς τους. Να λοιπόν ο λόγος για τον οποίο ανέβασα το Blogάκι.