ΜΕ ΚΕΜΑΛ, ΜΑΝΤΗΛΑ ΚΑΙ ΣΗΜΑΙΕΣ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΓΙΟΥΡΟ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΘΕ 4 ΧΡΟΝΙΑ

Όταν επισκέφτηκα την Τουρκία το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν οι τεράστιες Τουρκικές σημαίες που είτε ανέμιζαν σε μεγάλους ιστούς ή κάλυπταν τις προσόψεις πολυώροφων κτιρίων και οι φωτογραφίες του Κεμάλ που κρεμόταν στους τοίχους όλων των δημόσιων κτιρίων καθώς και στα εστιατόρια, στα μαγαζιά και στις καφετέριες. Όπου και αν σταθεί κανείς μέσα σε μια Τουρκική πόλη νιώθει τη σκιά της σημαίας να τον πλακώνει και το βλέμμα του Κεμάλ να τον παρακολουθεί σε κάθε του βήμα. Μα αυτός ο ταλαίπωρος κοσμάκης της Τουρκίας που ζει μέσα στη φτώχεια και τη βρώμα τόσο πώρωση έχει με την πατρίδα και τέτοια λατρεία για τον Κεμάλ; Όσο πώρωση και λατρεία είχαν οι Έλληνες για το πουλί και τον Παπαδόπουλο επί χούντας και για το Βασιλιά ακόμα πιο παλιά. Από φόβο και για να έχει το κεφαλάκι του σίγουρο ο κάθε μπαρμπαγιάννης κρεμούσε στον τοίχο της ταβέρνας πότε το βασιλιά , πότε τον Παπαδόπουλο, πότε τον Καραμανλή ανάλογα με τις εξελίξεις. Όχι πως υπήρχε νόμος να το επιβάλει, ούτε τώρα υπάρχει στην Τουρκία φαντάζομαι. Αυτό που φοβόταν ο μπαρμπαγιάννης ήταν το λεγόμενο παρακράτος και αυτό που φοβάται ο έρμος ο Μουσταφά στην Τουρκία είναι το λεγόμενο βαθύ κράτος που άμα σε βάλει στο μάτι… γκρίζος λύκος που σε έφαγε. Δε σε γλυτώνει ούτε ο ίδιος ο Αλλάχ!.

Και έρχεται τώρα ο Ερντογάν και λέει όχι άλλο Κεμάλ ζητώ το Ισλάμ και η μαντήλα. Και πάνε να τον φάνε από Πρωθυπουργό και πολιτικό με το έτσι θέλω και να το βγάλουν στην ανεργία την ίδια στιγμή που αυτός χώνει στη φυλακή Στρατηγούς και βαθυκρατικούς. Σαν να μου φαίνεται ότι οι ταλαίπωροι οι Τουρκαλάδες μπήκαν σε μεγάλες περιπέτειες. Γιατί αν υποθέσουμε ότι ο Ερντογάν παίρνει πόδι τελικά, οι ισλαμιστές που θα τον διαδεχτούν στην πολιτική σκηνή δε νομίζω ότι θα είναι το ίδιο καλά παιδιά και τόσο μετριοπαθείς. Αν πάλι μείνει στη θέση του ο Ερντογάν να δω πως θα καθαρίσει με τους στρατιωτικούς και τους κεμαλιστές τώρα που άνοιξε πόλεμο μαζί τους. Μ’ αυτά και μ’ αυτά αντίο Ευρώπη για Τουρκία. Μόνο το γιούρο κάθε τέσσερα χρόνια θα έχουν να περιμένουν για να νιώθουν κι αυτοί Ευρωπαίοι.

Την Κυριακή 6 Ιουλίου συμπληρώνονται 13 χρόνια από τον θάνατο του Τούρκου συγγραφέα Αζίζ Νεσίν ο οποίος στην εισαγωγή του βιβλίου του «Ο καφές και η δημοκρατία» αναρωτιότανε γιατί σ’ αυτόν το ρημαδότοπο που ευδοκιμεί τόσο πολύ ο καφές δεν γίνεται να ευδοκιμήσει και η Δημοκρατία.