Η ΚΟΣΜΟΣΥΡΡΟΗ ΤΩΝ ΕΠΙΤΥΧΙΩΝ ΚΑΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΜΕΘΥΛΤΡΙΕΝΟΛΟΝΗΣ

Από το 1992 και την Ολυμπιάδα της Βαρκελώνης είχε αρχίσει να στήνεται η βιομηχανία της ντόπας στην Ελλάδα. Πρωτεργάτες φιλόδοξοι προπονητές με τις ευλογίες των εθνικών μας αθλητικών ομοσπονδιών και εργαλεία ταλαντούχοι αθλητές έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για μια θέση στον ήλιο. Η πολιτεία είχε αναλάβει τον πιο σημαντικό ρόλο, να βοηθήσει με κίνητρα και εξοπλισμό και να προστατέψει το κύκλωμα ντόπας ( Λιάνης, Φούρας, Σγουρός δεν γνώριζαν τίποτα;) που πλέον είχε προαχθεί σε στρατηγικό παίκτη του εμπνευσμένου κρατικού σχεδίου συλλογής αθλητικών διακρίσεων και μεταλλίων, μιας και το όραμα της σύγχρονης και ισχυρής Ελλάδας έδενε απόλυτα με τις διεθνείς διακρίσεις των Ελλήνων Αθλητών. Στην Ατλάντα ήρθαν τα πρώτα πολύ μεγάλα αποτελέσματα και στο Σίδνευ το αποκορύφωμα αλλά στην Αθήνα (στην έδρα μας παρακαλώ κάπου σκάλωσε το όλο θέμα) Μέχρι το σκάνδαλο Κεντέρη Θάνου οι πολιτικοί μας συνωστίζονταν στα αεροδρόμια για μια φωτογραφία με τους πρωταθλητές μας, οι δημοσιογράφοι έγραφαν ύμνους και οι Έλληνες φίλαθλοι πανηγύριζαν στους δρόμους για τα μετάλλια. Κι όμως όλοι μέσα μας άλλοι λίγο, άλλοι πολύ όλοι ξέραμε ή έστω υποψιαζόμαστε. Όσο όμως το σύστημα δούλευε ρολόι και οι αθλητές μας δεν πιανότανε κανείς δεν έλεγε τίποτα, όλοι είμαστε ντοπαρισμένοι με τη ντόπα της εθνικής υπερηφάνιας και συγκίνησης και στο κάτω κάτω της γραφής με μπριζόλες μόνο δεν κατακτούνται τα μετάλλια λέγαμε. Όποιος δημοσιογράφος (βλέπε Συρίγος) ή επιστήμονας (βλέπε Χάτζος) τολμούσε να πει την αλήθεια του κολλούσαμε τη ρετσινιά του συκοφάντη και του Εθνικού μειοδότη και σχολάγαμε. Μετά την υπόθεση Κεντέρη όλοι ανασκουμπωθήκαμε, οι πολιτικοί σιγά σιγά άρχισαν να παίρνουν αποστάσεις, οι δημοσιογράφοι γίνανε πιο συγκρατημένοι και ο κόσμος έχοντας πια ξεδιψάσει με τις τόσες επιτυχίες άρχισε να χάνει το ενδιαφέρον του. Προπονητές και αθλητές έμειναν μόνοι πια μαζί με τους παράγοντες των ομοσπονδιών τους μέχρι την ξεφτίλα του Πεκίνου οπότε και οι Αθλητικοί παράγοντες μαζί με τους μεγαλοπροπονητές προσπαθούν να βγάλουν την ουρά τους έξω παρατώντας τους αθλητές που ξέπεσαν από τα βάθρα των νικητών στα βάραθρα της απαξίωσης. Μέχρι και πρώην πρωταθλητές και Ολυμπιονίκες προϊόντα της πρόσφατης βιομηχανίας αθλητικών διακρίσεων ή κρυφτήκανε ή ακόμα χειρότερα έχουν μετατραπεί σε κατήγοροι των φαρμακωμένων συναθλητών (εξαίρεση ο Πύρος Δήμας που παρά το πλήγμα στο προσωπικό του γόητρο στάθηκε δίπλα και στους συναθλητές του και στον Ιακώβου ακόμα αφού έφαγε ψωμί από αυτόν).
Το Μ1 ήταν ένα ατόμικο όπλο σούπερ καταστροφικό, η ουσία Μ3 (μεθυλτριενολόνη) αποδείχτηκε το ίδιο καταστροφική για τον Ελληνικό πρωταθλητισμό, μόνο που τα βλήματα του πέτυχαν δυστυχώς κατά πως φαίνεται τους αθλητές και μόνο ενώ έπρεπε και πολλούς άλλους για να μην πω πρώτα – πρώτα τους άλλους !