ΠΕΤΡΟΥΛΗΣ!

Τους έκανε όλους στο επιτελείο της κυβέρνησης να τρέχουν τις προάλλες ο Πέτρος Τατούλης με τις αντιρρήσεις του για το χωροταξικό νομοσχέδιο. Θέμα κομματικής πειθαρχίας τέθηκε από την κυβέρνηση και περιμένανε, θα ψηφίσει ναι για το χωροταξικό ή όχι ο Πέτρος και δώστου να μαδάνε μαργαρίτες. Ανέβηκε στο βήμα , λοιπόν ο Πέτρος Τατούλης και αφού συνόψισε τις σοβαρές διαφωνίες του για το νομοσχέδιο και τους λόγους για τους οποίους δεν θα έπρεπε να ψηφιστεί είπε και τα παρακάτω:

“Είναι η ώρα να ξανασυζητήσουμε σε αυτόν τον τόπο και σε αυτήν εδώ την αίθουσα για την ποιότητα της δημοκρατίας που θέλουμε να υπηρετήσουμε. Πρέπει όλοι μαζί ρητά να καταδικάσουμε όλες αυτές τις πρακτικές ολοκληρωτικών αντιλήψεων που επιβάλλουν κάθε φορά στους βουλευτές μέχρι ποιοι σημείου (και αν) μπορούν να εκφράζουν τις απόψεις τους. Ο όρος της κομματικής πειθαρχίας είναι μια έννοια που δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες. Είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι, που μπορούμε να διατυπώνουμε ελεύθερα τις απόψεις μας. Και αυτό δεν μπορεί κάθε φορά να ερμηνεύεται από διάφορους κύκλους ως επιχείρηση υπονόμευσης της παράταξης και του κύρους των θεσμών.. Και ανακεφαλαιώνω. Πέραν του ζητήματος του προϋπολογισμού και της ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, καμία άλλη ψηφοφορία δεν πρέπει να ξεκινά από δεδομένες αφετηρίες. Διότι, αν αυτό δεν ισχύσει σύντομα δεν θα μπορούμε να μιλούμε για κοινοβουλευτική δημοκρατία, αλλά για μια υπό περιορισμό δημοκρατία. Και ας μη γελιόμαστε. Σε μια τέτοια δημοκρατία πλησιάζουμε, αν κρίνουμε από τις απόψεις που με κατάπληξη ακούσαμε τελευταία, ότι δήθεν «όλοι εμείς κρινόμαστε από την συνεισφορά μας στην κυβέρνηση και το κόμμα»! Λες και εκλεγόμαστε για να υπηρετούμε/ εξυπηρετούμε εμάς τους ιδίους και όχι τον Τόπο! Ενδιαφέρουσα άποψη πράγματι! Πλην όμως άκρως επικίνδυνη, ιδιοτελής και ωφελιμιστική!”

Επειδή όμως άλλο τα λόγια άλλο η κάλπη σαν ήσυχο αρνάκι ο Πετρούλης συμμορφώθηκε και ψήφισε ΝΑΙ (δηλαδή ΜΠΕ!)

ΜΑΥΡΟ ΑΣΠΡΟ

Νεοδιόριστη φιλόλογος σε γυμνάσιο ακριτικής περιοχής στη Θράκη μου ανέφερε εμπειρίες της από το σχολείο στο οποίο δίδαξε την πρώτη της χρονιά ως καθηγήτρια. Μου ανέφερε ανάμεσα στα άλλα λοιπόν ότι μέσα στο τμήμα στο οποίο δίδασκε υπήρχε ένας μαθητής με προφανές μαθησιακό πρόβλημα και διασπαστική συμπεριφορά που όχι μόνο αδυνατούσε να παρακολουθήσει την υπόλοιπη τάξη αλλά παρεμπόδιζε συνεχώς και τη διδασκαλία του μαθήματος. Επίσης μέσα στο ίδιο τμήμα υπήρχε και ένα παιδί το οποίο ήταν αδύνατο να συμμετέχει στο μάθημα γιατί πολύ απλά δεν άκουγε καλά κάτι το οποίο είχε αντίκτυπο και στην ομιλία του. Τέλος ένας εκ των μαθητών του ίδιου πάντα τμήματος ήταν παιδί μεταναστών από τη Βουλγαρία το οποίο γνώριζε ελάχιστα τα Ελληνικά σε βαθμό που να μην μπορεί να συνεννοηθεί με τους συμμαθητές του ούτε καν για πολύ απλά ζητήματα κανόνων παιχνιδιού στα διαλλείματα και φυσικά η συμμετοχή του στο μάθημα περιοριζόταν μόνο στην απλή αναγραφή του ονόματος του στο παρουσιολόγιο. Στην απορία μου σχετικά με το τι πρωτοβουλίες ανέλαβε ο σύλλογος των καθηγητών του σχολείου για τα συγκεκριμένα παιδιά και για το κατά πόσο συζητήθηκε το θέμα αυτό στις συνελεύσεις του η απάντηση ήταν απογοητευτική. Στις συνελεύσεις δεν συζητιούνταν τέτοια θέματα και το μόνο για το οποίο φρόντισαν οι καθηγητές ήταν να βαθμολογήσουν επιεικώς τους συγκεκριμένους μαθητές για να μην χάσουν τη χρονιά (λες και με αυτόν τον τρόπο την κέρδισαν).

Ο παλιόφιλος μου Νίκος είχε την ευκαιρία τους τελευταίους οκτώ μήνες να δουλέψει στο Σαν Φραντσίσκο των Ηνωμένων Πολιτειών και σε λίγες εβδομάδες επιστρέφει στην Ελλάδα και πάλι όπου βρίσκεται η έδρα της μόνιμης εργασίας του. Εδώ και ενάμιση μήνα εγκαταστάθηκαν μαζί του η γυναίκα του και τα δύο παιδιά τους ο Οδυσσέας τεσσάρων ετών και το νεογέννητο μωρό τους. Σκέφτηκαν λοιπόν ο Νίκος και η σύζυγος του ότι για τους δύο μήνες που θα παρέμεναν μαζί στην Αμερική καλό θα ήταν να έστελναν το μικρό Οδυσσέα σε ένα δημόσιο νηπιακό σταθμό της περιοχής. Μου διηγήθηκε λοιπόν ότι αφού επισκέφτηκαν τον νηπιακό σταθμό και καταευχαριστήθηκαν από τις παροχές, το πρόγραμμα διδασκαλίας, το περιβάλλον και το προσωπικό και αφού εξετάστηκε πρώτα το παιδί από γιατρούς και ελέγχθηκε και το βιβλιάριο υγείας του ως προς τα εμβόλια και τις ασθένειες που έχει περάσει προχώρησε στην εγγραφή. Η πρώτη του έκπληξη ήταν ότι ενώ ο ίδιος δεν ήταν Αμερικανός πολίτης η εγγραφή του Οδυσσέα στο νηπιαγωγείο ήταν εντελώς δωρεάν. Η δεύτερη έκπληξη του ήταν το γεγονός πως του δώσανε ένα ερωτηματολόγιο προς συμπλήρωση εις διπλούν. Το δεύτερο αντίτυπο ήταν απλά η μετάφραση του πρώτου στα Ελληνικά σε περίπτωση που ο Έλληνας γονέας δεν μπορούσε να κατανοήσει και να απαντήσει στο πρώτο λόγω δυσχέρειας με την Αγγλική γλώσσα. Αφού λοιπόν έγινε η εγγραφή του Οδυσσέα, οι ειδικοί εκπαιδευτές τον αξιολόγησαν με κάποια τεστ και τον κατέταξαν με γνώμονα το μαθησιακό του επίπεδο σε ανάλογο τμήμα. Έκτοτε καθημερινά ενημερώνουν γραπτώς τους γονείς του για την εξέλιξη του, για τυχόν παρατηρήσεις των εκπαιδευτικών ως προς τη συμπεριφορά του και τους συμβουλεύον πάντα γραπτώς για το τι πρέπει οι ίδιοι να κάνουν για να βοηθήσουν το παιδί τους πάνω σε συγκεκριμένα θέματα καθώς και στις εργασίες που του ανέθεταν να κάνει στο σπίτι. Η μεγαλύτερη έκπληξη του Νίκου ήταν όταν μόλις λίγες μέρες μετά την εγγραφή του Οδυσσέα τον ενημερώσανε ότι θα ερχόταν από άλλη περιοχή καθηγητής Αγγλικών με γνώση των Ελληνικών ώστε να διδάσκει Αγγλικά στον Οδυσσέα . Ο Νίκος τους επανέλαβε πως θα παρέμενε στην Αμερική για δύο μόλις μήνες ακόμα οπότε και ίσως να μην άξιζε τον κόπο και το κόστος μια τέτοια προσπάθεια. Οι υπεύθυνοι όμως του σχολείου επέμεναν πως έτσι ήταν το σωστό να γίνει και αφού μάλιστα ο χρόνος ήταν περιορισμένος έπρεπε να επισπεύσουν τις διαδικασίες για να μην χαθεί ούτε μία ημέρα!

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΥ ΠΙΑΝΕΙ ΤΗ ΜΥΤΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΕΧΕΙ ΑΜΟΛΗΣΕΙ

Είχε χαλάσει τον κόσμο το ΠΑΣΟΚ, από την πρώτη στιγμή που κάτι άρχισε να τρέχει με τη SIEMENS. Πριν καλά – καλά πάρουμε πρέφα περί τίνος πρόκειται και με το άκουσμα των πρώτων ψιθύρων άρχισε να σκούζει και να ζητάει εξεταστικές επιτροπές, να κατηγορεί την κυβέρνηση για προσπάθεια συγκάλυψης του σκανδάλου, να χαρακτηρίζει ενόχους όσους Νεοδημοκράτες είχαν τηλέφωνα, ψυγεία και κουζίνες SIEMENS και στο φινάλε να κατονομάζει τους Μητσοτάκηδες (τα θέλει και αυτονών ο κώλος τους ) ως πέτρα του πιο πρωτότυπου σκανδάλου (λευκές μίζες) αφού τσίμπησαν, λέει ,μίζες για τις οποίες φρόντισαν μάλιστα να κόψουν τιμολόγια και αποδείξεις.

Τελικά στην περίπτωση αυτή κολλάει άψογα το γνωμικό με τον διαμαρτυρόμενο κλανιάρη. Αν σε μια παρέα αρχίζει κάτι να βρωμάει δεν χρειάζεται να αναρωτιέσαι πολύ για το ποιος άφησε να του ξεφύγει. Ο πρώτος που πιάνει τη μύτη του και δυσφορεί προκλητικά μορφάζοντας με αηδία , αυτός και την έχει αμολήσει!

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΤΟΥ ΤΣΕ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΣΑΒΕΣ

Τον Αλέξη Τσίπρα τον συμπαθώ για δύο λόγους. Πρώτον γιατί ήμασταν συμφοιτητές στο ίδιο έτος στο Πολυτεχνείο (τότε που ο Αλέξης είχε γενάκι αλά Τσε )και παρότι δεν κάναμε παρέα τον πήγαινα από τότε σαν άτομο και σαν χαρακτήρα πολύ περισσότερο δε σε σχέση με τους άλλους φοιτητές που εμπλεκόταν με τις πολιτικές νεολαίες και το φοιτητικό κίνημα. Δεύτερον γιατί γουστάρω να βλέπω ένα άτομο της γενιάς μου, ενώ προσπαθούν οι μισθοφόροι δημοσιογράφοι, εντολοδόχοι των μεγαλοεκδοτών να τον στριμώξουν σε τηλεοπτικές συνεντεύξεις, αυτός να τους ξεφεύγει με άνεση και να τους παίζει μπάλα μόνος του στο δικό τους γήπεδο.

Από την άλλη όμως δεν γίνεται να μην τα παίρνω με την τακτική και τη στάση που υιοθετεί μέχρι στιγμής. Το να προσπαθείς να δημιουργήσεις ένα κίνημα με σκοπό να γκρεμίσεις το υπάρχον πολιτικό οικοδόμημα επειδή δεν σου κάνει το βρίσκω υγειές υπό μία προϋπόθεση. Αν έχεις ήδη ένα καλύτερο σχέδιο για το καινούργιο κτίριο που θα πάρει τη θέση του παλιού. Η χωρίς επιχειρήματα ρητορεία του Αλέξη μαρτυράει ότι το θολό σχέδιο που έχει στο μυαλό του είναι παλαιάς κοπής και τα υλικά που κουβαλάει στην καρότσα του ξεπερασμένης τεχνολογίας. Ο Τσίπρας, προσπαθώντας να βρει συγκεκριμένο κοινωνικό χώρο για να αυτόπροσδιοριστεί πολιτικά, απευθύνεται στη νεολαία που δεν έχει μπει ακόμα στα αγγούρια της παραγωγικής διαδικασίας και στη γενιά των 700 ευρώ εκμεταλευόμενος την ανασφάλεια όλων αυτών για το αύριο και το ζόρι που τραβάνε σήμερα. Έτσι ο πολιτικός του λόγος έχει συρρικνωθεί σε μια ακατάσχετη δαιμονοποίηση του παρόντος και στην μετάδοση του φόβου για οτιδήποτε πρόκειται να γίνει αύριο. Το πιο επικίνδυνο όμως στο λόγο του είναι μία ρομαντική εξιδανίκευση θεωριών και ιδεών του παρελθόντος. Το πέρασμα του δε στην υιοθέτηση προτύπων από τον Τσε (πορτρέτο στα δωμάτια όλων των αριστερών φοιτητών της γενιάς μου, νομίζω και σήμερα) παλιότερα, στον Τσάβες (ο Αλέφαντος της διεθνούς πολιτικής σκηνής) σήμερα μόνο γέλιο μπορεί να προκαλέσει.

ΑΠΟ ΤΟ ΝΙΚΟΠΟΛΙΔΗ ΣΤΟ ΝΙΝΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΑΣΙΛΙΑΔΕΣ ΣΤΑ ΤΕΚΝΑ!

Είναι σίγουρο ότι πολλοί από τις παλιοσειρές της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου θα μπορούσαν άμα ήθελαν εκμεταλλευόμενοι των επιτυχιών τους και την αδυναμία που τους έχει ο Γερμανός να συνεχίσουν να φοράν τη φανέλα με το εθνόσημο για λίγα χρονάκια ακόμα μπας και κονομήσουν κανένα παχυλό συμβολαιάκι με τους συλλόγους τους ή καμιά μεταγραφούλα σαν εφάπαξ λίγο πριν βγουν στη σύνταξη. Ένας –ένας όμως οι παλιές καραβάνες (την αρχή την έκαναν οι Νικοπολίδης, Άντζας) δηλώνουν την οικιοθελή αποχώρηση τους από αυτήν δίνοντας την ευκαιρία στις νέες φουρνιές των Ελλήνων ποδοσφαιριστών να χτίσουν μια νέα ομάδα, να προσπαθήσουν για καινούργιες επιτυχίες δίνοντας τους και την ευκαιρία να γίνουν και οι νεότεροι διάσημοι ώστε να διεκδικήσουν και αυτοί μεγάλες αμοιβές όπως οι παλιοί. Ανάλογο παράδειγμα ,δυστυχώς , ουδέποτε συναντήσαμε ούτε, κατά πως φαίνεται, πρόκειται να δούμε εκτός ίσως ελαχίστων εξαιρέσεων, στον Ελληνικό πολιτικό στίβο. Οι Έλληνες πολιτικοί εξουσίας γραπώνονται από τα βουλευτικά έδρανα, για τα οποία νομίζουν πως δικαιούνται εισιτήρια διαρκείας και για να την πουλέψουν δύο περιπτώσεις υπάρχουν. Η πρώτη είναι να φύγουν με το ζόρι, αφού δηλαδή τους σουτάρουν οι ίδιοι οι ψηφοφόροι τους γιατί προφανώς δεν κατάφεραν να πετύχουν το διορισμό αυτών και των παιδιών τους και έτσι οι ψηφοφόροι πελάτες αποφάσισαν να υιοθετήσουν άλλον μπάρμπα στην Κορώνη. Η δεύτερη περίπτωση είναι, σαν στοργικοί γονείς, να αφήσουν το θρόνο τους για να τους διαδεχτούν τα άξια τέκνα,ή ανίψια ή εγγόνια τους που στο κάτω – κάτω της γραφής τι άλλη δουλειά θα μπορούσαν να κάνουν.

Ο ΓΙΩΡΓΑΚΗΣ, Ο ΚΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΟΙΝΙ

Ευκαιρία έψαχνε ο Γιωργάκης για τσαμπουκά. Οι δημοσκοπήσεις όλες καταδεικνύανε την έλλειψη του ηγετικού προφίλ από τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ και την αδυναμία του να επιβληθεί στο εσωτερικό της παράταξης. Με την πρώτη ευκαιρία λοιπόν που του παρουσιάστηκε, ο Γιωργάκης πούλησε αρχηγιλίκι και διέγραψε από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ τον κοντό. Ως γνωστόν όμως ο Σημίτης δεν είναι μόνο κοντός αλλά και κοντοπούτανος και επιπλέον το μέγεθος του ουδεμία σχέση έχει με το βάρος του μέσα στο κόμμα και ότι κάνει το σχεδιάζει πρώτα υπολογίζοντας τις πιθανές συνέπειες και όταν τέντωσε το σχοινί είναι σίγουρο ότι φρόντισε πρώτα να έχει καβατζώσει πιασίματα για την περίπτωση που το σχοινί κοπεί. Ο Γιωργάκης από την άλλη έχει υπολογίσει τις συνέπειες αυτού που έκανε ή μήπως πούλησε τσαμπουκά εκεί που δεν τον παίρνει; Το σκέφτηκε καλά που έκοψε το σχοινί ή μήπως θα πέσει κάτω μαζί μ’ αυτό;

ΑΚΟΜΑ ΤΟΝ ΜΑΧΑΙΡΩΝΟΥΝ...

Σαρκοζί, σεισμοί,EURO, Εθνική ομάδα, σύνοδος ευρωπαίων ηγετών, απαγωγή βιομηχάνου ένα σωρό θέματα πέσανε στην επικαιρότητα και όμως μια εβδομάδα μετά το άγριο φονικό Σεργιανόπουλου αδηφάγα τηλεκανάλια, δημοσιογράφοι όρνια και αδίστακτοι ψυχολόγοι έμποροι, συνεχίζουν να ξεσκίζουν το πτώμα του γνωστού ηθοποιού. Το θέμα έχει απ’ όλα, ντραγκς, αίμα και σπέρμα, οπότε πουλάει τρελά και τα δήθεν σοβαρά κανάλια το τραβάνε όσο παίρνει, υποδυόμενα πάντα το ρόλο του τιμητή για το τεράστιο έργο και την ακτινοβόλα προσωπικότητα ενός ιερού τέρατος της τέχνης λες και ο μακαρίτης ήταν ο Χατζηδάκις ή η Μαρία Κάλλας. Με αυτό που γράφω σε καμιά περίπτωση δεν προσβάλω τον ίδιο το Σεργιανόπουλο αλλά όλους αυτούς που για να πουλήσουν την πραμάτεια τους, μια εβδομάδα μετά την στυγερή δολοφονία του άτυχου ηθοποιού εξακολουθούν αδίστακτα να τον μαχαιρώνουν βίαια ξανά και ξανά. Έλεος!!!

Ο ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΔΕΝ ΠΗΓΕ ΑΥΣΤΡΙΑ!!!

Ηττα με 2-0 στην πρεμιέρα του ΕURO για την εθνική μας από τους Σουηδούς, στεναχώρια και απογοήτευση πλάκωσε όλους τους Έλληνες φιλάθλους.

Από όσα διαβάζω στο διαδίκτυο και ακούω στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα η απογοήτευση οφείλεται, λέει όχι στο αποτέλεσμα αλλά στην κακή εμφάνιση της ομάδας μας που παρουσιάστηκε φοβισμένη, πολύ αμυντικά προσανατολισμένη και άτολμη στην επίθεση.

Εγώ πάλι στενοχωρήθηκα μόνο με το αποτέλεσμα και στα παπάρια μου η εμφάνιση. Ποτέ δεν είδα όμορφο ποδόσφαιρο από αυτήν την ομάδα (εξαίρεση το ματς μέσα στην Τουρκία) αλλά από την άλλη με είχε χορτάσει με τα αποτελέσματα της. Κατά βάθος νομίζω ότι το ίδιο ισχύει και για όλους τους Έλληνες. Δηλαδή αν χτες με την ίδια εμφάνιση η Ελλάδα τύχαινε να νικήσει δεν θα ήταν όλοι ευχαριστημένοι σήμερα; Ας δούμε όμως λίγο γιατί αυτή τη φορά το αποτέλεσμα δεν έκατσε.

Ο Ρεχάγκελ κατέβασε την ομάδα μας με το αναχρονιστικό 5-3-2 και καλά έκανε γιατί αυτό ξέρουμε αυτό εμπιστευόμαστε. Σύμφωνα με τις δυνατότητες των Ελλήνων ποδοσφαιριστών και των Σουηδών που στην επίθεση διαθέτουν τρεις παιχταράδες οι οποίοι γνωρίζονται και πολύ καλά μεταξύ τους, η Εθνική μας ομάδα ήταν σωστά στημένη και έπαιζε το γνωστό αντιποδόσφαιρο που ξέρει φυλάγοντας τον κώλο της και περιμένοντας υπομονετικά πότε θα κάνουν οι Σουηδοί καμιά γκέλα για να την εκμεταλευτεί. Τι έφταιξε λοιπόν;

Πρώτον η κλάση του Ιμπραίμοβιτς ο οποίος στη μοναδική αδράνεια της άμυνας μας (σε πρώτο χρόνο ο Κυριάκος δεν πήγε πρώτος στην μπάλα και ο Δέλλας σε δεύτερο χρόνο δεν κάλυψε το σουτ) έστειλε τη μπάλα στο πλεκτό. Άλλες εποχές τέτοιες φάσεις τις γλυτώναμε χάρις στα δοκάρια ή στο φάρδος του Αντώνη.

Δεύτερον τα τρεξίματα των διεθνών μας που έλειπαν σε σύγκριση με όσα είχαμε συνηθίσει από το προηγούμενο Euro. Με εξαίρεση ίσως το Χαριστέα οι επιθετικοί μας και οι μέσοι δεν πρέσαραν πάνω στη μπάλα το ίδιο δαιμονισμένα όπως τους ξέραμε και οι επιστροφές τους δεν ήταν το ίδιο γρήγορες όπως παλιότερα.

Τρίτον τις ελάχιστες φορές που οι Σουηδοί αμυντικοί πέσαν σε χοντρές γκέλες δεν τις εκμεταλευτήκαμε. Θα μπορούσαμε και να είχαμε προηγηθεί όπως άλλες φορές που ο Θεός ήταν μαζί μας οπότε τώρα άλλα θα λέγαμε.

Τέταρτο και βασικότερο, η Σουηδία ήταν η μοναδική ομάδα η οποία αντιμετώπισε την Ελλάδα όχι προσπαθώντας να επιβάλει το δικό της ποδόσφαιρο αλλά εφαρμόζοντας μία συγκεκριμένη τακτική προσαρμοσμένη στην Εθνική μας. Δεν εκνευρίστηκαν ποτέ από τις συνεχείς πάσες που αλλάζαμε στην άμυνα αλλά είχαν την υπομονή να περιμένουν χωρίς να πρεσάρουν ψηλά συνέχεια. Η άμυνα τους ήταν τοποθετημένη ψηλά σε μια ευθεία εκτός περιοχής και οι επιθετικοί τους μαρκάρανε πίσω από τη γραμμή του κέντρου. Έτσι περιορίσανε το χώρο των μέσων μας που ως γνωστόν δεν είναι τεχνίτες αλλά τρεχαλατζήδες και έτσι στα λίγα τετραγωνικά πνιγήκανε μην μπορώντας να παίξουν το ένα δύο, να τριπλάρουν ή να αλλάξουν δύο τρείς πάσες με ταχύτητα για να σπάσουν το τεχνητό οφσάιντ και να μπουν στην αντίπαλη περιοχή. Με αυτόν τον τρόπο ο Σουηδός προπονητής εμπόδισε αυτό που φοβόταν, την πολυκοσμία δηλαδή στην περιοχή του η οποία ευνοεί την δύναμη των Ελλήνων οι οποίοι ως γνωστόν στην αναμπουμπούλα με κουτουλιές, τάκλιν στραβοκλοτσιές και προβολές σκοράρουν. Απέφυγαν τις πολλές πάσες στον άξονα φοβούμενη τα κλεψίματα των Ελλήνων και προτίμησαν τις μεγάλες μπαλιές που ναι μεν ήταν εύκολες για τα σέντερ μπακ μας αλλά δεν περιείχαν το ρίσκο για τους ίδιους και δεν έπαιξαν στρωτό ποδόσφαιρο παρά μόνο λίγες φορές κυρίως από τα πλάγια έχοντας όμως την τύχη να σκοράρουν σε μία από αυτές. Έδωσαν ιδιαίτερη προσοχή από αριστερά στον Καραγκούνη, το μοναδικό που ξέρανε ότι μπορεί να απειλήσει με ατομικές ενέργειες, με διπλά μαρκαρίσματα πολλές φορές, δίνοντας χώρο στον Τοροσίδη να κάνει ανενόχλητος σέντρες με το αριστερό του πόδι που δεν το έχει. Προσέξανε επίσης τον Κατσουράνη αφού τα χαφ τους τον ακολουθούσανε στις κάθετες κούρσες που επιχειρούσε χωρίς τη μπάλα (μοναδική εξαίρεση μία φάση στο δεύτερο ημίχρονο όταν από κλέψιμο ο Καραγκούνης σούταρε αντί να πασάρει στον Κατσουράνη που έκανε τη γνωστή του κίνηση). Δεν δώσανε πολλές στημένες μπάλες κοντά στην περιοχή τους γιατί αυτές είναι το ψωμί της Ελλάδας. Αναγκάστηκε λοιπόν η Ελλάδα να προσπαθεί να κάνει παιχνίδι με βαθιές καμινάδες από την άμυνα προς τον αβοήθητο Γκέκα και ανούσιες αλλαγές παιχνιδιού από την μία πλευρά του γηπέδου στην άλλη περιμένοντας τους Σουηδούς να ανοιχτούν λίγο αλλά αυτοί δεν τσιμπούσαν. Με άλλα λόγια ο Σουηδός προπονητής προσπάθησε κατά κύριο λόγο να μην πέσει στις γνωστές πια παγίδες του Ρεχάγκελ να παίξει κι αυτός ένα παιχνίδι τακτικής και υπομονής ελπίζοντας στην κλάση των επιθετικών του που τελικά τον δικαίωσαν.

Συμπέρασμα. Η Ελλάδα έχασε μια μάχη αλλά όχι τον πόλεμο. Κατά την προσωπική μου άποψη ο Γερμανός δεν πρέπει να επηρεαστεί και να αλλάξει στυλ παιχνιδιού στα δύο εναπομείναντα παιχνίδια. Η Εθνική μας πρέπει να συνεχίσει να βασίζεται στο γνώριμο της αμυντικό παιχνίδι υπομονής και αυταπάρνησης και με τη βοήθεια της τύχης όπου φτάσει.

ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΩΡΑΙΑ!

Το ποιο ωραίο ταξίδι που έχω κάνει εώς τώρα στη ζωή μου ήταν αυτό στην Πορτογαλία πριν τέσσερα χρόνια για να ζήσω από κοντά μαζί με φίλους τον ημιτελικό και το μεγάλο τελικό του προηγούμενου γιούρο και τον ανεπανάληπτο θρίαμβο της Εθνικής μας ποδοσφαιρικής ομάδας.

Τι να πρωτοθυμηθώ. Την αναχώρηση και το κλίμα ενθουσιασμού στο Αεροδρόμιο εν μέσω ρεπόρτερς και καναλιών; Τα τραγούδια και τα συνθήματα μέσα στο αεροπλάνο με τον Κουρκούλη γεμάτο ενέργεια να δίνει τον παλμό και να τραγουδάει το σήκωσε το; Την αγωνία και το πάθος μέσα στο Νταλούζ κατά τη διάρκεια του ημιτελικού με την Τσεχία; Τη λύτρωση και το ξέσπασμα μετά το γκολ του Δέλλα που δεν κατάλαβα πως από τα πάνω – πάνω διαζώματα της κερκίδας βρέθηκα σχεδόν μέσα στο γήπεδο γραπωμένος από τους Πορτογάλους σεκιουρητάδες; Το μεθύσι μετά στην πόλη του Πόρτο παρέα με Έλληνες και Πορτογάλους; Την ατμόσφαιρα στους δρόμους και τις πλατείες της Λισσαβόνας με Άγγλους, Γάλους, Ισπανούς, Τσέχους, Ολλανδούς να συμμετέχουν όλοι σε μια ξέφρενη γιορτή στην οποία πρωτοστατούσαν οι Έλληνες που κατέφθαναν με κάθε μέσο στην πόλη; Την τρέλα πριν τον τελικό στην κεντρική πλατεία της Λισσαβόνας και στο μετρό; Τον χορό μέσα στο γήπεδο και το μεγαλείο της νίκης και της απονομής; Τους πανηγυρισμούς μετά τον αγώνα όταν το κέντρο της πόλης είχε γίνει μια μεγάλη ελληνική ταβέρνα με κρασί, φαγητό και τραγούδια; Τις βουτιές του Jimmy Jump στα σιντριβάνια εν μέσω χειροκροτημάτων και αποθεωτικών ιαχών; Όλα όσα ζήσαμε όσοι βρεθήκαμε εκεί έχουν μείνει αξέχαστα και παραμένουν ακόμα τόσο ζωντανά ώστε να μην χρειάζεται ούτε τις φωτογραφίες ούτε τα βίντεο να ξανακοιτάμε για να τα επαναφέρουμε στη μνήμη μας. Το μόνο που θέλουμε είναι να μας ξαναδοθεί η ευκαιρία να το επαναλάβουμε!

Αννα Ιβάνοβιτς

Την ώρα που ξεκίνησε το Euro και όλος ο αντρικός πληθυσμός της Ευρώπης έχει καθηλωθεί στις τηλεοράσεις για να παρακολουθήσει κάτι σκληροτράχηλους μαντραχαλάδες να κυνηγούν το τόπι (στρογγυλή θεά), μια άλλη θεά έκλεψε τις καρδιές μας, κερδίζοντας το τουρνουά τένις Ρολάν Γκαρός, σαγηνεύοντας μας με την ομορφιά της και με τη χάρη με την οποία παίζει με τα μπαλάκια…

ΤΟ ΚΟΥΤΟΧΟΡΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΤΖΑΜΠΑ...

Οκέϊ το εμπεδώσαμε καλά ότι τα πάντα έχουν ακριβύνει σ’ αυτήν τη χώρα. Μας έχει πονέσει το κεφάλι μας με το να συγκρίνουμε κάθε τόσο την τιμή της Colgate, του Tide, της Merenda των μακαρονιών Misko και της μπανάνας στην Ελλάδα σε σχέση με το Βέλγιο, τη Γερμανία και τις άλλες χώρες. Ο καθένας εν τω μεταξύ λέει το κοντό του και το μακρύ του. Η κυβέρνηση τα ρίχνει στη διεθνή συγκυρία και στους κερδοσκόπους (αλήθεια, ποιοι είναι αυτοί οι κακοί κερδοσκόποι που δουλεύουν για το κέρδος ενώ όλος ο υπόλοιπος αγαθός κοσμάκη εργάζεται αφιλοκερδώς για το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου και το καλό του συνανθρώπου του;), οι της αντιπολίτευσης τα χώνουν στην κυβέρνηση που είναι δέσμια των μεγαλοεπιχειρηματιών και των καρτέλ και που δεν παρεμβαίνει στην αγορά (δηλαδή ο Φώλιας κανονικά θα έπρεπε να κρεμάει ο ίδιος τα ταμπελάκια με τις τιμές στα super market), οι αριστεροί φωνάζουν ότι για όλα φταίει ο φιλελευθερισμός (λες και αυτό το πράγμα που εφαρμόζεται στην Ελλάδα έχει καμιά σχέση με φιλελευθερισμό), οι καταναλωτές τα βάζουν με όλους και ζητούν αυξήσεις στους μισθούς και οι Κακαουνάκηδες, οι τηλεμαϊντανοί και ο Λαζόπουλος έχουν γίνει ειδικοί οικονομολόγοι ξερόλες και κρίνουν τους πάντες γλείφοντας όπως πάντα το κοινό τους. Ευτυχώς που υπάρχουν και μερικές σοβαρές φωνές, κυρίως στο διαδίκτυο, που προσπαθούν να πουν και δυο αλήθειες.

Τα σαπούνια, τα αρώματα και οι καφέδες δεν θα πουλιόταν πανάκριβα αν δεν υπήρχε κόσμος να πληρώσει για να τα αγοράσει. Και για να τα πληρώνει κάποιος πρέπει να έχει και το χρήμα. Και για να μην φαίνεται πουθενά αυτό το χρήμα πάει να πει ότι είναι μαύρο. Ας πουν επιτέλους τα κανάλια και οι Τράγκες ότι οι Έλληνες είμαστε πρωταθλητές στον κύκλο του μαύρου χρήματος και ότι ενώ από μπροστά πολλοί το παίζουμε μπατίρηδες και αύριο μπορεί και να ζητάμε επίδομα από το ταμείο φτώχειας, από πίσω τα παίρνουμε μαύρα και αδήλωτα και τρέχουμε να ψωνίσουμε ακριβά από καταστήματα πολυτελείας.

Να βγουν επίσης οι Τσιπροαλαβάνηδες και να πουν ότι η φορολογία στις επιχειρήσεις και ο Φ.Π.Α. στα τρόφιμα είναι στη χώρα μας πιο ψηλά από τις άλλες χώρες της Ευρώπης και άρα ότι αυτά που πληρώνουμε δεν τα τρώει μόνο ο επιχειρηματίας αλλά και ο γίγαντας νταβατζής του (βλέπε κράτος).

Επίσης να μας εξηγήσει κάποιος πόσο ανεβαίνουν στη χώρα μας οι τιμές εξαιτίας της μεσολάβησης των κλειστών επαγγελμάτων (κυρίως στις μεταφορές και στα καύσιμα) και αν αυτά έχουν καμιά σχέση με την έννοια της ελεύθερης αγοράς.

Ας μας δώσει να καταλάβουμε και ο Λαζόπουλος αν συμβάλουν στην ακρίβεια τα τιμολόγια των ΔΕΚΟ για να μας λυθεί η απορία για το κατά πόσο κερδοσκόπος είναι το ίδιο το καρτέλ του δημοσίου και ωφελημένοι οι απανταχού βολεμένοι τεμπέληδες που ξεσηκώνονται κάθε φορά που θίγονται τα «κεκτημένα».

Ας μας ξεκαθαρίσει και η κυβέρνηση στο φινάλε ότι οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις (που έχουν καταντήσει μεταρρυθμίσεις τραβεστί) θα εξακολουθήσουν να γίνονται με τέτοιο ρυθμό ώστε να μας φτάσουν και οι άλλοι Βαλκάνιοι επειδή εκεί ανήκουμε και ότι μέχρι οι Αλβανοί να γίνουν Ευρωπαίοι οι Έλληνες θα έχουμε αλβανοποιηθεί.

Έλεος λοιπόν με τη υστερική παραπληροφόρηση και την τηλεκοροϊδία, στο κάτω κάτω της γραφής άμα πεινάσουμε καλύτερα να μείνουμε νηστικοί παρά να τρώμε κουτόχορτο…

ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΕΙ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ!!!

Έγραψε πάλι ο Καραμανλής. Έστειλε επιστολή στον Μπαρόζο ώστε να εκθέσει τις προτάσεις του για την αντιμετώπιση της ακρίβειας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η μόνη πρόταση που περιέχει η επιστολή είναι η πρόταση να συζητηθεί το θέμα στην ερχόμενη σύνοδο κορυφής των Ευρωπαίων ηγετών ενώ το συγκεκριμένο θέμα έχει ήδη προγραμματιστεί να συζητηθεί στην συγκεκριμένη σύνοδο. Μάλλον, τελικά, την επιστολή την έστειλε για να τη διαβάσουμε όλοι εμείς οι κάφροι και να πούμε μπράβο στον Πρωθυπουργό που και καλά πήρε το θέμα στα ζεστά παρά ο Μπαρόζο…

ΑΔΕΡΦΙΑ ΟΛΕΣ ΤΗΛΟ!!!

Τόπος γενικά άγονος με έδαφος πετρώδες το νησί της Τήλου, παράγει μόνο λίγα εσπεριδοειδή και κηπευτικά. Το σκέφτηκε καλά – καλά ο Δήμαρχος και αφού σου λέει με τα πορτοκάλια και τα μαρουλάκια μόνο δεν κάνει προκοπή το νησί, αποφάσισε να αλλάξει καλλιέργειες και να φυτέψει στην περιοχή συκιές που αν ευδοκιμήσουν και χρήμα και ανάπτυξη θα φέρουν σ’ αυτόν τον αδικημένο τόπο. Εξάλλου κοντά στα σύκα θα βοηθηθούν και άλλα τοπικά προϊόντα όπως τα αγγούρια και οι μπανάνες.

Έτσι λοιπόν ξεκίνησε να παντρεύει ομοφυλόφιλους με την ελπίδα να κλέψει η Τήλος λίγη από την δόξα της Μυκόνου και να γίνει τόπος προορισμού για τις απανταχού ματσωμένες αδερφές ανά τον κόσμο. Στο κάτω - κάτω της γραφής αφού στην Τήλο δε βοηθάει και πολύ η φύση καλά κάνει ο Δήμαρχος και δοκιμάζει και άλλους τρόπους παρά φύση. Του τη χώθηκαν, όπως ήταν αναμενόμενο, υπουργοί, εισαγγελείς και παπάδες αλλά το δικό του το αυτί δεν ιδρώνει. Σου λέει, κύριοι, εσείς που με κράζετε δεν κάνατε τίποτα για να βγάλετε όλους εμάς τους ξεχασμένους σε μια γωνιά της χώρας, από τη μιζέρια μας. Αφού λοιπόν δεν βρίσκαμε άλλο τρόπο για να πάμε μπροστά κάποια πουστιά έπρεπε και ’μείς να κάνουμε…(εδώ που τα λέμε και δίκιο έχει). Μιας και δεν μπορούμε, κύριοι, να συναγωνιστούμε τουριστικά τη διπλανή Ρόδο ούτε σε ξενοδοχεία ούτε σε πεταλούδες και αρχαίες ακροπόλεις ας της πάμε λίγο κόντρα στο πήδημα (τέρμα το ρητό «ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα») και αν όχι στο φυσιολογικό τουλάχιστον στο μαν του μαν και στο λεσβιακό. Κανονικά μάλιστα η κίνηση θα έπρεπε να χαιρετηθεί από τον ΕΟΤ και από τον Σπηλιοτόπουλο αφού ανοίγει νέους δρόμους για τον τουρισμό, για να μην πω και από τα υπουργεία εθνικής άμυνας και εξωτερικών μιας και η Τήλος είναι ακριτικό νησί μας που σίγουρα βρίσκεται στο μάτι των γειτόνων μας, και μάλλον πιο δύσκολο θα είναι για τους Τούρκους να τα βάλουν με το παγκόσμιο λόμπυ των αδερφών παρά με την Ελληνική εξωτερική πολιτική.

Το γεγονός του γάμου ομοφυλοφίλων στην Τήλο και η νομιμότητα του ή όχι όπως ήταν αναμενόμενο άνοιξε μεγάλη κουβέντα. Ένα είναι το σίγουρο πάντως. Θα βαρεθούμε πάλι αυτές τις μέρες, πρώτον με την υποκριτική εσχατολογία όλων των συντηρητικών ηθικολόγων που νομίζουν ότι το ήθος είναι μια αρετή που κατοικεί μέσα στα σώβρακα τους και δεύτερον με την προπαγάνδα του ελληνικού αδελφάτου, που μας τα έχει πρήξει τόσα χρόνια τώρα, με το πόσο καταπιεσμένο είναι, πόσο υποφέρει από την καταπάτηση της αξιοπρέπειας του αλλά και των δικαιωμάτων του και εν τέλει έχει λυσσάξει να μας πείσει ότι ο ομοφυλόφιλος υφίσταται τόσο πολύ ρατσισμό ώστε και εμείς να έχουμε μπερδευτεί και να αναρωτιόμαστε αν ο Μπαρμπαθωμάς βασανίστηκε τελικά στη ζωή του τόσο επειδή ήταν απλά μαύρος ή γιατί ήταν και γκέι;