ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΔΙΑΠΡΕΠΟΥΝ!
Αλήθεια που αλλού συναντάμε στη χώρα μας ανάλογα παραδείγματα; Κατά πόσο στην χώρα μας έχουμε συνηθίσει να ομολογούμε τα λάθη μας και να αναγνωρίζουμε τις ευθύνες μας αντί να τις αποφεύγουμε ή να τις κάνουμε πάσα στους άλλους;
ΤΑ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΚΑΝΟΝΙΚΑ
Την ίδια σχεδόν ώρα που ο πολύς κόσμος παρακολουθούσε με δέος το νεαρό Τζαμαϊκανό Μπολτ να κάνει περίπατο στον ημιτελικό των 200μ και να τερματίζει επιδεικτικά, σχεδόν περπατώντας, με μπλαζέ υφάκι (όπως επιτάσσει το μάρκετινγκ των σπριντ) , παίζοντας με τους φακούς που έπεφταν πάνω του και παρακολουθώντας την αφεντιά του από τα μάτριξ του σταδίου προδιαθέτοντας όλους μας για το ρεκόρ που θα ακολουθούσε την επομένη, μία άλλη σκηνή εκτυλίσσονταν λίγα μέτρα πιο δίπλα και συγκινούσε τους πραγματικούς φιλάθλους του αθλητισμού.
Η διάσημη Ρωσίδα επικοντίστρια Έλενα Ισιμπάγιεβα με τα αμέτρητα ρεκόρ, την τεράστια συλλογή μεταλλίων και τα αξιοζήλευτα κέρδη παραλάμβανε το δεύτερο χρυσό Ολυμπιακό της μετάλλιο. Χωρίς ίχνος τουπέ και υπεροψίας παρά το νέο ασύλληπτο παγκόσμιο ρεκόρ της την προηγούμενη ημέρα ,αλλά με σεβασμό και ταπεινοφροσύνη, η τσαρίνα του στίβου, καθ’ όλη τη διάρκεια της τελετής απονομής έκλαιγε ασυγκράτητα με λυγμούς και δάκρυα συγκίνησης σαν να ήταν η πρώτη φορά που ανέβαινε στο βάθρο.
Τα ρεκόρ και οι νίκες την κάνανε διάσημη σε όλο το παγκόσμιο κοινό, η σκηνή αυτή της απονομής όμως της έδωσαν μία θέση στις καρδιές των γνήσιων φιλάθλων που αντιλαμβάνονται τον αθλητισμό όχι σαν ένα σόου επιδόσεων αλλά πάνω απ’ όλα ως αυτουπέρβαση και ως κατάθεση ψυχής.
Από το 1992 και την Ολυμπιάδα της Βαρκελώνης είχε αρχίσει να στήνεται η βιομηχανία της ντόπας στην Ελλάδα. Πρωτεργάτες φιλόδοξοι προπονητές με τις ευλογίες των εθνικών μας αθλητικών ομοσπονδιών και εργαλεία ταλαντούχοι αθλητές έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για μια θέση στον ήλιο. Η πολιτεία είχε αναλάβει τον πιο σημαντικό ρόλο, να βοηθήσει με κίνητρα και εξοπλισμό και να προστατέψει το κύκλωμα ντόπας ( Λιάνης, Φούρας, Σγουρός δεν γνώριζαν τίποτα;) που πλέον είχε προαχθεί σε στρατηγικό παίκτη του εμπνευσμένου κρατικού σχεδίου συλλογής αθλητικών διακρίσεων και μεταλλίων, μιας και το όραμα της σύγχρονης και ισχυρής Ελλάδας έδενε απόλυτα με τις διεθνείς διακρίσεις των Ελλήνων Αθλητών. Στην Ατλάντα ήρθαν τα πρώτα πολύ μεγάλα αποτελέσματα και στο Σίδνευ το αποκορύφωμα αλλά στην Αθήνα (στην έδρα μας παρακαλώ κάπου σκάλωσε το όλο θέμα) Μέχρι το σκάνδαλο Κεντέρη Θάνου οι πολιτικοί μας συνωστίζονταν στα αεροδρόμια για μια φωτογραφία με τους πρωταθλητές μας, οι δημοσιογράφοι έγραφαν ύμνους και οι Έλληνες φίλαθλοι πανηγύριζαν στους δρόμους για τα μετάλλια. Κι όμως όλοι μέσα μας άλλοι λίγο, άλλοι πολύ όλοι ξέραμε ή έστω υποψιαζόμαστε. Όσο όμως το σύστημα δούλευε ρολόι και οι αθλητές μας δεν πιανότανε κανείς δεν έλεγε τίποτα, όλοι είμαστε ντοπαρισμένοι με τη ντόπα της εθνικής υπερηφάνιας και συγκίνησης και στο κάτω κάτω της γραφής με μπριζόλες μόνο δεν κατακτούνται τα μετάλλια λέγαμε. Όποιος δημοσιογράφος (βλέπε Συρίγος) ή επιστήμονας (βλέπε Χάτζος) τολμούσε να πει την αλήθεια του κολλούσαμε τη ρετσινιά του συκοφάντη και του Εθνικού μειοδότη και σχολάγαμε. Μετά την υπόθεση Κεντέρη όλοι ανασκουμπωθήκαμε, οι πολιτικοί σιγά σιγά άρχισαν να παίρνουν αποστάσεις, οι δημοσιογράφοι γίνανε πιο συγκρατημένοι και ο κόσμος έχοντας πια ξεδιψάσει με τις τόσες επιτυχίες άρχισε να χάνει το ενδιαφέρον του. Προπονητές και αθλητές έμειναν μόνοι πια μαζί με τους παράγοντες των ομοσπονδιών τους μέχρι την ξεφτίλα του Πεκίνου οπότε και οι Αθλητικοί παράγοντες μαζί με τους μεγαλοπροπονητές προσπαθούν να βγάλουν την ουρά τους έξω παρατώντας τους αθλητές που ξέπεσαν από τα βάθρα των νικητών στα βάραθρα της απαξίωσης. Μέχρι και πρώην πρωταθλητές και Ολυμπιονίκες προϊόντα της πρόσφατης βιομηχανίας αθλητικών διακρίσεων ή κρυφτήκανε ή ακόμα χειρότερα έχουν μετατραπεί σε κατήγοροι των φαρμακωμένων συναθλητών (εξαίρεση ο Πύρος Δήμας που παρά το πλήγμα στο προσωπικό του γόητρο στάθηκε δίπλα και στους συναθλητές του και στον Ιακώβου ακόμα αφού έφαγε ψωμί από αυτόν).
Όταν πριν τρεις εβδομάδες η Εθνική μας ομάδα μπάσκετ έκανε σκόνη άμπαλους ως μικρομεσαίους μπασκετικά αντιπάλους στο προολυμπιακό τουρνουά στην Αθήνα όλοι στην χώρα της υπερβολής μιλούσανε για σούπερ ομάδα και βάζανε στοιχήματα για το χρώμα του μεταλλίου που θα έπαιρνε η ντρημ τιμ μας στην Ολυμπιάδα.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία οι παραπάνω από τους μισούς Έλληνες φορολογούμενους ισχυρίζονται ότι διαβιούν σε συνθήκες φτώχειας αφού το 54,41% των νοικοκυριών δήλωσαν οικογενειακό εισόδημα για το έτος 2007 μικρότερο από 12000 ευρώ. Κανονικά δηλαδή όλοι αυτοί θα πρέπει να σπεύσουν για να καταθέσουν αιτήσεις για το επίδομα από το ταμείο φτώχειας που έχει εξαγγείλει ο Αλογοσκούφης όταν αυτό τελικά συσταθεί. Το πρόβλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο διότι δυστυχώς ναι μεν οι "φτωχούληδες" είναι πάρα πολλοί αλλά το χειρότερο γι' αυτούς είναι ότι κατά πως φαίνεται στην Ελλάδα δεν υπάρχουν και αρκετοί πλούσιοι για να δώσουν το κατιτίς τους σαν ελεημοσύνη. Λιγότεροι από 50000 φορολογούμενοι δήλωσαν οικογενειακό εισόδημα άνω των 80000 ευρώ το χρόνο. Σαν να λέμε δηλαδή ότι οι πλούσιοι στην Ελλάδα είναι είδος υπό εξαφάνιση και μάλλον οι πολυτελείς κούρσες και τα χλιδάτα ντυσίματα που συναντάμε καθημερινά είναι κινέζικες απομιμήσεις, οι δε βίλες με τις μεγάλες πισίνες κατασκευάζονται και συντηρούνται με προσωπική εργασία των ιδιοκτητών τους οι οποίοι προφανώς αξιοποιούν δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο τους εξασκούμενοι στο μυστρί και στο πηλοφόρι.