Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΤΟΥ ΤΣΕ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΣΑΒΕΣ

Τον Αλέξη Τσίπρα τον συμπαθώ για δύο λόγους. Πρώτον γιατί ήμασταν συμφοιτητές στο ίδιο έτος στο Πολυτεχνείο (τότε που ο Αλέξης είχε γενάκι αλά Τσε )και παρότι δεν κάναμε παρέα τον πήγαινα από τότε σαν άτομο και σαν χαρακτήρα πολύ περισσότερο δε σε σχέση με τους άλλους φοιτητές που εμπλεκόταν με τις πολιτικές νεολαίες και το φοιτητικό κίνημα. Δεύτερον γιατί γουστάρω να βλέπω ένα άτομο της γενιάς μου, ενώ προσπαθούν οι μισθοφόροι δημοσιογράφοι, εντολοδόχοι των μεγαλοεκδοτών να τον στριμώξουν σε τηλεοπτικές συνεντεύξεις, αυτός να τους ξεφεύγει με άνεση και να τους παίζει μπάλα μόνος του στο δικό τους γήπεδο.

Από την άλλη όμως δεν γίνεται να μην τα παίρνω με την τακτική και τη στάση που υιοθετεί μέχρι στιγμής. Το να προσπαθείς να δημιουργήσεις ένα κίνημα με σκοπό να γκρεμίσεις το υπάρχον πολιτικό οικοδόμημα επειδή δεν σου κάνει το βρίσκω υγειές υπό μία προϋπόθεση. Αν έχεις ήδη ένα καλύτερο σχέδιο για το καινούργιο κτίριο που θα πάρει τη θέση του παλιού. Η χωρίς επιχειρήματα ρητορεία του Αλέξη μαρτυράει ότι το θολό σχέδιο που έχει στο μυαλό του είναι παλαιάς κοπής και τα υλικά που κουβαλάει στην καρότσα του ξεπερασμένης τεχνολογίας. Ο Τσίπρας, προσπαθώντας να βρει συγκεκριμένο κοινωνικό χώρο για να αυτόπροσδιοριστεί πολιτικά, απευθύνεται στη νεολαία που δεν έχει μπει ακόμα στα αγγούρια της παραγωγικής διαδικασίας και στη γενιά των 700 ευρώ εκμεταλευόμενος την ανασφάλεια όλων αυτών για το αύριο και το ζόρι που τραβάνε σήμερα. Έτσι ο πολιτικός του λόγος έχει συρρικνωθεί σε μια ακατάσχετη δαιμονοποίηση του παρόντος και στην μετάδοση του φόβου για οτιδήποτε πρόκειται να γίνει αύριο. Το πιο επικίνδυνο όμως στο λόγο του είναι μία ρομαντική εξιδανίκευση θεωριών και ιδεών του παρελθόντος. Το πέρασμα του δε στην υιοθέτηση προτύπων από τον Τσε (πορτρέτο στα δωμάτια όλων των αριστερών φοιτητών της γενιάς μου, νομίζω και σήμερα) παλιότερα, στον Τσάβες (ο Αλέφαντος της διεθνούς πολιτικής σκηνής) σήμερα μόνο γέλιο μπορεί να προκαλέσει.