ΕΝΑ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ ΣΤΗ ΜΟΝΟΤΟΝΙΑ

Τα τελευταία δύο χρόνια βαρέθηκα τις Τριτοτετάρτες να βλέπω το ίδιο μονότονο και βαρετό ποδόσφαιρο κάθε φορά. Οι ίδιες ομάδες στο προσκήνιο με τα ίδια μεγάλα αστέρια. Γνωστός ο τρόπος που παίζει κάθε ομάδα και το τι περιμένω να δω κάθε φορά. Μπούχτισα!!! Αράζω Τρίτη βράδυ να απολαύσω ποδόσφαιρο και από τα πρώτα πέντε λεπτά αρχίζω να παίζω με τα κανάλια, να χασμουριέμαι, να κόβω βόλτες ως το ψυγείο, να πηγαίνω για κατούρημα χωρίς να μου έρχεται και στο τέλος καταντάω να βλέπω Λαζόπουλο. Άντε τώρα κάτσε δες τελικό τσάμπιονς λιγκ Τσέλσι εναντίον Μάντσεστερ. Πόσες φορές και αν δεν έχεις δει τις ομάδες αυτές; Και πόσες φορές μάλιστα να παίζουν μεταξύ τους; Και πώς να μην τις έχεις ξεράσει όταν παρακολουθείς να πρωταγωνιστούν σ’ αυτές οι ίδιοι παίχτες τόσα χρόνια; Πόσο Γκιγκς και πόσο Σκόουλς να φάμε στη μάπα ακόμα, όσο παιχταράδες και αν είναι; Πόσο Τέρυ και Μακελελέ πια; τους κάναμε εμετό. Πάλι καλά θα μου πεις, ήταν καλύτερα μήπως πέρυσι που έβλεπες τελικό τη Μίλαν να παίζει με τους ίδιους που έπαιζε και δέκα χρόνια πριν και μάλιστα να το σηκώνει;

Μόνη παρηγοριά και νότα αισιοδοξίας για φέτος αυτή η Ζενίτ. Όσες φορές την παρακολούθησα μου τσίγκλησε τις αισθήσεις. Τεχνική, τακτική, φαντασία, ομαδικότητα, απλότητα, ταχύτητα ,συγχρονισμός… μα πάνω απ’ όλα αυτό που με διεγείρει σ’ αυτήν την ομάδα είναι η φρεσκάδα και η ζωντάνια της. Φαιζούλιν, Ντενίσοφ, Πογκρέμπνιακ ,Αρσάφιν όλοι τους νέοι ποδοσφαιριστές με φιλοδοξία, θέληση και σπιρτάδα που ξέρουν και μπαλίτσα και δίπλα σ΄ αυτούς Ζιριανόφ και Τίμοτσουκ έμπειροι παικταράδες, αλλά όχι κορεσμένοι ούτε στυμμένοι από το σταρ σύστεμ. Παρακολούθησα τους ημιτελικούς με την Μπάγερ Μονάχου και νόμιζα ότι έπαιζε η Άνοιξη με τη βαρυχειμωνιά. Από τη μια έβλεπες νιάτα με ζωντάνια, εκρηκτικότητα και δυνάμεις να κινούνται πάνω κάτω ακατάπαυστα χωρίς να αποσυντονίζονται οι γραμμες πάντα με τακτική και σχέδιο αλλά και ατομικές εξάρσεις και αυτοσχέδιες πινελιές και από την άλλη κάτι κουρασμένες βεντέτες γεμάτες κομπασμό και αλαζονεία με κάτι γλώσσες που κρέμονταν ως το χορτάρι να βολοδέρνουν πέρα δώθε, χωρίς σχέδιο και να χτυπιούνται μέσα στην τσαντίλα και τα νεύρα μπας και βγάλουν τη θηλιά απ’ το λαιμό ώσπου στο τέλος παρακαλούσαν να τραβηχτεί και το σκαμνί από τα πόδια τους. Μπράβο στη Ζενίτ για το κύπελλο που σήκωσε και δυο φορές μπράβο διότι κατάφερε να κερδίσει την καθολική παραδοχή και συμπάθεια όλων των ποδοσφαιρόφιλων.

Όσο για τη Ρέιντζερς που έφτασε τελικό , μια και το ’φερε η κουβέντα, εγώ προσωπικά παρότι λατρεύω το όμορφο ποδόσφαιρο, τη συμπάθησα για ένα λόγο. Επειδή με τις λίγες δυνατότητες που διέθετε έφτασε εκεί που έφτασε έχοντας προσωπικότητα και ταυτότητα χωρίς να προσπαθεί να μιμηθεί κάτι δήθεν μοντέρνο. Παίζοντας δηλαδή το κλασικό σκοτσέζικο ποδόσφαιρο με αυταπάρνηση και εγωισμό σε πείσμα των καιρών και της παγκοσμιοποίησης που θέλουν να παίζεται σ’ όλο τον κόσμο το ίδιο στυλ ποδοσφαίρου.