ΠΟΙΟΣ Ο ΛΟΓΟΣ;

Παρακολουθούσα χθες το βράδυ τηλεόραση, τρώγοντας κεμπάπ στη λαδόκολα και πίνοντας κρασάκι. Έκανα ζάπινγκ ως συνήθως και όλο και έπεφτα σε κλασικές τηλεφάτσες (πολιτικούς καρεκλοεπαναστάτες και αναχρονοεκσυγχρονιστές, δημοσιογράφους της μάσας, τραγουδίστριες με βαθειά λαρύγγια, γραφικούς παντογνώστες, καλλιτέχνες της χυδαιότητας κ.λ.π.) που σχολίαζαν, λέγαν απόψεις, την πέφταν ο ένας στον άλλον και περνούσε η ώρα. Μου την έδωσε μια στιγμή και ήθελα να τα χώσω. Να πω και γω τη βλακεία μου ρε αδερφέ, να αναπτύξω τη θεωρία μου, να εκφραστώ... Που να τα πω όμως και που να τα μολογήσω. Τον παλιό καλό καιρό, τότε που είμουν και γω ρεμάλι και έκανα παρέα με άλλα ρεμάλια που τώρα κι αυτοί δεν είναι ρεμάλια πια, ότι ώρα μου κάπνιζε σήκωνα το ρημάδι το τηλέφωνο και όλο και κάποιο άλλο ρεμάλι θα κοπροσκύλιαζε και θα κανονίζαμε κανένα meeting για παπαρολογία και φιλοσοφία. Τώρα πια που γίναμε κύριοι ταδε, αντί για Κώστας , Μήτσιος, Johnie, που παντρευτήκαμε καναμε οικογένειες παιδιά και τα ρέστα, έχουμε τις δουλειές οικογενειακές και κοινωνικές υποχρεώσεις και βρισκόμαστε οι παλιόφιλοι μόνο στους γάμους μας και τις βαφτίσεις των παιδιών μας που να βρεις χρόνο και κοινή διάθεση για αναζητήσεις και ποιος να σ' ακούσει. Μόνος τρόπος έκφρασης η γραφή. Κι αφού θα κάθομαι και θα γράφω δεν τα δημοσιεύω κιόλας; όχι από ψώνιο αλλά για τους 10-15 παλιοσυνομότες που ξέρω ότι θα ξηθούν και θα γουστάρουν να μπουν και αυτοί στο τριπάκι να γράφουν και να σχολιάζουν. Αν στην πορεία μπουκάρουν και τίποτα ξεκάρφωτοι καλώς τους. Να λοιπόν ο λόγος για τον οποίο ανέβασα το Blogάκι.