ΤΟΝ ΚΑΝΕΙ ΑΟΡΑΤΟ...

Πριν από τέσσερα χρόνια όταν η Νέα Δημοκρατία εκλέχτηκε για πρώτη φορά κυβέρνηση λίγο πολύ είχε καταφέρει να κάνει κατανοητές στον μέσο Έλληνα τις γενικές πολιτικές αρχές της (ελευθερία της αγοράς, λιγότερο κράτος, ιδιωτικοποιήσεις, χαμηλή φορολογία για τις επιχειρήσεις κ.λ.π.) καθώς και τις θέσεις της, σε γενικές γραμμές πάντα, απέναντι σε κάποια καυτά ζητήματα (άρθρο 16, ασφαλιστικό, πώληση Ολυμπιακής κ.λ.π.). Ονόμασε δε τα επιμέρους προγράμματά της μεταρρυθμίσεις. Μάλιστα για να γίνει πιο ελκυστική προς όλους τους ψηφοφόρους, αποτίναξε από πάνω της τον όρο δεξιά και αυτοπροσδιορίστικε ως κόμμα του μεσαίου χώρου. Δυνατό της χαρτί απέναντι στον μεγάλο αντίπαλο της το ΠΑΣΟΚ ήταν και παραμένει ο αρχηγός της Κων/νος Καραμανλής (κάποτε ήταν Κωστάκης αλλά μαγκιά του που κατάφερε να το αλλάξει) και η μεγάλη του υπεροχή ως προς την προτίμηση του κόσμου απέναντι στο Γιωργάκη (αυτός όσο και αν προσπαθεί δεν το αλλάζει που να γεράσει και του πέσουν όχι όλα τα μαλλιά αλλά και το μουστάκι ακόμα).

Αυτό που δεν άφησε και δεν αφήνει να γίνει κατανοητό ποτέ η Νέα Δημοκρατία από τότε που έγινε κυβέρνηση εώς και τώρα που επανεξελέγη και κυβερνά για δεύτερη σερί τετραετία είναι το χρονοδιάγραμμα που τηρεί στην εφαρμογή του προγράμματος της καθώς και το βάθος μέχρι το οποίο σκοπεύει να φτάσει τις μεταρρυθμίσεις (το πόσο βαθιά δηλαδή σκοπεύει να βάλει το μαχαίρι στο κόκκαλο). Και δεν αφήνει αυτά να γίνουν κατανοητά γιατί πολύ απλά ούτε συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα τηρεί ούτε συγκεκριμένους στόχους έχει θέσει εκτός από έναν. Να κερδίσει και τις επόμενες εκλογές όποτε αυτές γίνουν. Το εργαλείο για τη επίτευξη αυτού του στόχου είναι οι συνεχείς δημοσκοπήσεις και οι επιστημονικές αναλύσεις τους από το ειδικό επιτελείο του πρωθυπουργού (βλέπε Γιάννης Λούλης). Ανάλογα λοιπόν με τις εκτιμήσεις των ποσοτικών και ποιοτικών κυρίως χαρακτηριστικών των διαφόρων δημοσκοπήσεων σε συνάρτηση φυσικά με την επικαιρότητα ο Πρωθυπουργός και το στρατηγικό του επιτελείο αποφασίζουν για το ποια χρονική στιγμή θα κάνουν μια εξαγγελία ενός μέτρου ή θα προχωρήσουν σε μια συμφωνία (π.χ. για ΟΤΕ) ή θα φέρουν ένα νομοσχέδιο προς συζήτηση ή ψήφιση στη βουλή καθώς και για το πόσο θα τολμήσουν ή πόσο θα υποχωρήσουν σε κάποιο θέμα (π.χ.ασφαλιστικό). Με άλλα λόγια η κυβέρνηση δεν ασκεί πολιτική και δεν αναλαμβάνει πρωτοβουλίες με αποφασιστικότητα για να λύσει τα προβλήματα του τόπου αλλά κάθε φορά ρίχνει τόσο νερό στο κρασί όσο χρειάζεται για να το χωνέψει η κοινή γνώμη. Το πρόγραμμα της είναι λαστιχένιο και το τεντώνει ανάλογα με τις δημοσκοπήσεις. Έτσι όμως τα μεγάλα προβλήματα δε λύνονται γιατί συνήθως η κοινή γνώμη βρίσκεται πολύ πίσω από τις εξελίξεις τις οποίες οφείλει να προβλέπει μια σοβαρή κυβέρνηση. Συνήθως δε στην Ελλάδα όταν περιμένουμε για τα μεγάλα ζητήματα να «ωριμάσει» η κοινή γνώμη προκειμένω να παρθούν οι γενναίες αποφάσεις στο τέλος σαπίζουν τα ζητήματα.

Το βασικό μέλημα όμως της κυβέρνησης είναι η εικόνα του πρωθυπουργού. Το κομμάτι των δημοσκοπήσεων που τους απασχολεί πιο πολύ απ’ όλα τα άλλα είναι αυτό που σχετίζεται με τη γνώμη του κόσμου για τον Πρωθυπουργό και για την καταλληλότητα του για το αξίωμα σε σχέση με το Γιωργάκη. Το δόγμα το οποίο ακολουθεί πιστά η κυβέρνηση και η Νέα Δημοκρατία είναι πάση θυσία να μείνει καθαρό το πρόσωπο του Αρχηγού και αδιαμφισβήτητη η ηγετική του φυσιογνωμία. Στην κυβέρνηση το έχουν καταλάβει όλοι πολύ καλά ότι όσο ο Καραμανλής «τραβάει» οι ίδιοι δεν έχουν να φοβούνται τίποτα. Η εικόνα του Πρωθυπουργού εξάλλου είναι και ο βασικός άξονας όλης της επικοινωνιακής πολιτικής της κυβέρνησης. Ο κ.Ρουσόπουλος, που μάλλον έχει αναλάβει την ευθύνη της επικοινωνιακής πολιτικής της κυβέρνησης, προσπαθεί με κάθε ευκαιρία να προβάλει το ηγετικό προφίλ του στιβαρού Καραμανλή σε αντιδιαστολή με την αστάθεια στις απόψεις του Γιώργου που δεν είναι και ικανός να επιβάλει σταθερή γραμμή στο κόμμα του. Αυτό το έργο είναι μάλλον εύκολο για τον Ρουσόπουλο αφού βοηθάει όσο μπορεί και ο Γιώργος και το ΠΑΣΟΚ όλο.

Το πιο δύσκολο όμως έργο που έχει αναλάβει και που σ’ αυτό οφείλουν όλοι να τον παραδεχτούν είναι κάθε φορά που η κυβέρνηση τα βρίσκει δύσκολα ή τα θαλασσώνει και οι αντιδράσεις φουντώνουν (π.χ.εκπαιδευτικό ζήτημα) ή κάθε φορά που ξεσπάει ένα σκάνδαλο (π.χ.Ζαχόπουλος) να προσδίδει τις ευθύνες οπουδήποτε αλλού ακόμα και σε άλλα στελέχη της κυβέρνησης ή βουλευτές της Ν.Δ. αλλά φυσικά ποτέ στον Πρωθυπουργό. O κ. Ρουσόπουλος έχει αναλάβει δηλαδή το ρόλο του άζαξ για τον Καραμανλή. Όποτε κάποιος λεκές απειλεί να λερώσει το πρόσωπο του Αρχηγού ο κ. Ρουσόπουλος αναλαμβάνει να τον καθαρίσει. Και όταν τα προβλήματα φουντώνουν και η κοινή γνώμη αγριεύει καταφέρνει να κατευθύνει το βλέμμα του πολίτη μακριά από τον πρόεδρο και το επαναφέρει θριαμβευτικά στον ίδιο παρουσιάζοντας το ως το απόλυτο σύμβολο της εμπιστοσύνης του λαού και της σίγουρης ηγεσίας με την πρώτη κατάλληλη ευτυχή συγκυρία που μπορεί να είναι και τεχνητή. Με άλλα λόγια σε κάθε στραβοπάτημα της κυβέρνησης και σε κάθε κρίση η επικοινωνιακή πολιτική Ρουσόπουλου πολύ απλά (μ’ ένα φσσστ) κάνει τον Καραμανλή αόρατο… και τον παραδίδει πάλι στην κοινή γνώμη με το ηγετικό του προφίλ να αστράφτει από καθαριότητα!!!