ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΔΙΑΠΡΕΠΟΥΝ!

Όταν αναχώρησε η Εθνική μας ομάδα μπάσκετ για το Πεκίνο οι ίδιοι οι παίκτες έβαλαν τον πήχη ψηλά. Επιτυχία ίσον μετάλλιο. Μετά την ήττα στον προημιτελικό από την Αργεντινή και αφού όλοι οι Έλληνες φίλαθλοι είδαμε πως οι διεθνείς μας τα δώσανε όλα και απλά χάσανε στις λεπτομέρειες από μια μεγάλη ομάδα, κανείς δεν τους κατηγόρησε ούτε τους ζήτησε ευθύνες. Η δε τιμητική πέμπτη κάθε άλλο παρά αποτυχία θεωρήθηκε από τους πολλούς. Οι ίδιοι οι παίκτες όμως δεν κρύφτηκαν πίσω από το δάκτυλό τους. Απογοητευμένοι από το αποτέλεσμα που θεωρούν ότι δεν αντανακλά την αξία τους είπαν ευθέως ότι η πέμπτη θέση είναι αποτυχία και χωρίς να αναζητήσουν δικαιολογίες (δεν είμαστε στη μέρα μας, φταίει η αλλαγή ώρας, φταίει η διαιτησία, το πρόγραμμα, είμαστε άτυχοι που δεν μπήκε το τελευταίο σουτ κτλ) πήραν όλο το φταίξιμο πάνω τους . Είναι σίγουρο πως όλα τα μέλη αυτής της ομάδας κάνουν ήδη την αυτοκριτική τους και η «αποτυχία» των Ολυμπιακών αγώνων θα τους κάνει καλύτερους στο μέλλον. Η νοοτροπία αυτή είναι και ο λόγος για τον οποίο τούτη η ομάδα έχει ξεφύγει από την μιζέρια της ψωροκώσταινας και κερδίζει σεβασμό και αναγνώριση διεθνώς.
Αλήθεια που αλλού συναντάμε στη χώρα μας ανάλογα παραδείγματα; Κατά πόσο στην χώρα μας έχουμε συνηθίσει να ομολογούμε τα λάθη μας και να αναγνωρίζουμε τις ευθύνες μας αντί να τις αποφεύγουμε ή να τις κάνουμε πάσα στους άλλους;

DREAM TEAM!

Η dream team της Αμερικής κατέκτησε τελικά άξια το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες του Πεκίνου χωρίς να δώσει δικαιώματα στους αντιπάλους της να την αμφισβητήσουν καταθέτοντας όχι μόνο την την κλάση αλλά και τον ιδρώτα και την θέληση των παικτών της στο παρκέ κάθε φορά που αγωνίζονταν. Αναζητώντας τα αίτια της επιτυχίας αυτής της ομάδας των ΗΠΑ σε σχέση με τις αποτυχίες των προηγούμενων ετών που δέχτηκε αρκετά στραπάτσα σε Ολυμπιακούς αγώνες και Παγκόσμια κύπελλα πολλοί ειδικοί αναφέρθηκαν σε αλλαγές του τρόπου παιχνιδιού της, σε επιπλέον προσθήκες μεγάλων παικτών και σε τεχνικές βελτιώσεις.

Την μεγαλύτερη αλήθεια όμως την είπε ο σούπερ σταρ της Εθνικής Αργεντινής Μανού Τζινόμπιλι όταν κλήθηκε να σχολιάσει τους Αμερικανούς ενόψει της ημιτελικής αναμέτρησης της ομάδας του με αυτήν των ΗΠΑ: «Η ομάδα των ΗΠΑ είναι πολύ καλύτερη φέτος από τα προηγούμενα χρόνια γιατί οι παίκτες της παίζουν πια με περισσότερη ταπεινοφροσύνη».

YELENA ISINBAYEVA

Την ίδια σχεδόν ώρα που ο πολύς κόσμος παρακολουθούσε με δέος το νεαρό Τζαμαϊκανό Μπολτ να κάνει περίπατο στον ημιτελικό των 200μ και να τερματίζει επιδεικτικά, σχεδόν περπατώντας, με μπλαζέ υφάκι (όπως επιτάσσει το μάρκετινγκ των σπριντ) , παίζοντας με τους φακούς που έπεφταν πάνω του και παρακολουθώντας την αφεντιά του από τα μάτριξ του σταδίου προδιαθέτοντας όλους μας για το ρεκόρ που θα ακολουθούσε την επομένη, μία άλλη σκηνή εκτυλίσσονταν λίγα μέτρα πιο δίπλα και συγκινούσε τους πραγματικούς φιλάθλους του αθλητισμού.

Η διάσημη Ρωσίδα επικοντίστρια Έλενα Ισιμπάγιεβα με τα αμέτρητα ρεκόρ, την τεράστια συλλογή μεταλλίων και τα αξιοζήλευτα κέρδη παραλάμβανε το δεύτερο χρυσό Ολυμπιακό της μετάλλιο. Χωρίς ίχνος τουπέ και υπεροψίας παρά το νέο ασύλληπτο παγκόσμιο ρεκόρ της την προηγούμενη ημέρα ,αλλά με σεβασμό και ταπεινοφροσύνη, η τσαρίνα του στίβου, καθ’ όλη τη διάρκεια της τελετής απονομής έκλαιγε ασυγκράτητα με λυγμούς και δάκρυα συγκίνησης σαν να ήταν η πρώτη φορά που ανέβαινε στο βάθρο.

Τα ρεκόρ και οι νίκες την κάνανε διάσημη σε όλο το παγκόσμιο κοινό, η σκηνή αυτή της απονομής όμως της έδωσαν μία θέση στις καρδιές των γνήσιων φιλάθλων που αντιλαμβάνονται τον αθλητισμό όχι σαν ένα σόου επιδόσεων αλλά πάνω απ’ όλα ως αυτουπέρβαση και ως κατάθεση ψυχής.

ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΩΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ

Τη χρυση εποχή της ντόπας κάποια άλλα αθλήματα στην Ελλάδα σιγά, σιγά μαζεύανε κόσμο. Αθλήματα που ταιριάζουν εξίσου στην παράδοσή μας αλλά θέλουν πολύ δουλειά και τεχνική, άρα μυαλό, όρεξη, αγάπη και υπομονή. Πρόκειται για τα αθλήματα του υγρού στίβου όπου αν εξαιρέσεις το κουπί...η ντόπα δε σε βοηθά. Όταν η Τραμουντάνα γίνεται Ζέφυρος και δε το πάρεις χαμπάρι, όση ντόπα και να πάρεις θα βλέπεις τα πρύμα των άλλων.

Έτσι ταπεινά παιδιά που δεν είχαν την ικανότητα για τα R:SX όπως ο "Οδυσσέας" Κακλαμανάκης και η "Αρτεμησία" Φράι, επιλέξαν άλλοι κωπηλασία, άλλοι κανόε, άλλοι κάποια από τα έξι-εφτά διαφορετικά ιστιοπλοιικά σκάφη. Και χωρίς τυμπανοκρουσίες έχουμε:

RS:X, Kακλαμανάκης 60ς

RS:X, Φράι 15η θέση

Yngling, Τα τρία κορίτσια, 3η θέση

Μονοθέσιο Fin, Παπαθ/σιου 15η θέση

Σκάφη 470, τα δύο αγόρια 12η θέση

Κωπηλασία, τα δύο αγόρια 2η θέση

και περιμέμουμε laser θέση στη 15αδα και χάλκινο στα Tornado και στα κανόε...

Η ΚΟΣΜΟΣΥΡΡΟΗ ΤΩΝ ΕΠΙΤΥΧΙΩΝ ΚΑΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΜΕΘΥΛΤΡΙΕΝΟΛΟΝΗΣ

Από το 1992 και την Ολυμπιάδα της Βαρκελώνης είχε αρχίσει να στήνεται η βιομηχανία της ντόπας στην Ελλάδα. Πρωτεργάτες φιλόδοξοι προπονητές με τις ευλογίες των εθνικών μας αθλητικών ομοσπονδιών και εργαλεία ταλαντούχοι αθλητές έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για μια θέση στον ήλιο. Η πολιτεία είχε αναλάβει τον πιο σημαντικό ρόλο, να βοηθήσει με κίνητρα και εξοπλισμό και να προστατέψει το κύκλωμα ντόπας ( Λιάνης, Φούρας, Σγουρός δεν γνώριζαν τίποτα;) που πλέον είχε προαχθεί σε στρατηγικό παίκτη του εμπνευσμένου κρατικού σχεδίου συλλογής αθλητικών διακρίσεων και μεταλλίων, μιας και το όραμα της σύγχρονης και ισχυρής Ελλάδας έδενε απόλυτα με τις διεθνείς διακρίσεις των Ελλήνων Αθλητών. Στην Ατλάντα ήρθαν τα πρώτα πολύ μεγάλα αποτελέσματα και στο Σίδνευ το αποκορύφωμα αλλά στην Αθήνα (στην έδρα μας παρακαλώ κάπου σκάλωσε το όλο θέμα) Μέχρι το σκάνδαλο Κεντέρη Θάνου οι πολιτικοί μας συνωστίζονταν στα αεροδρόμια για μια φωτογραφία με τους πρωταθλητές μας, οι δημοσιογράφοι έγραφαν ύμνους και οι Έλληνες φίλαθλοι πανηγύριζαν στους δρόμους για τα μετάλλια. Κι όμως όλοι μέσα μας άλλοι λίγο, άλλοι πολύ όλοι ξέραμε ή έστω υποψιαζόμαστε. Όσο όμως το σύστημα δούλευε ρολόι και οι αθλητές μας δεν πιανότανε κανείς δεν έλεγε τίποτα, όλοι είμαστε ντοπαρισμένοι με τη ντόπα της εθνικής υπερηφάνιας και συγκίνησης και στο κάτω κάτω της γραφής με μπριζόλες μόνο δεν κατακτούνται τα μετάλλια λέγαμε. Όποιος δημοσιογράφος (βλέπε Συρίγος) ή επιστήμονας (βλέπε Χάτζος) τολμούσε να πει την αλήθεια του κολλούσαμε τη ρετσινιά του συκοφάντη και του Εθνικού μειοδότη και σχολάγαμε. Μετά την υπόθεση Κεντέρη όλοι ανασκουμπωθήκαμε, οι πολιτικοί σιγά σιγά άρχισαν να παίρνουν αποστάσεις, οι δημοσιογράφοι γίνανε πιο συγκρατημένοι και ο κόσμος έχοντας πια ξεδιψάσει με τις τόσες επιτυχίες άρχισε να χάνει το ενδιαφέρον του. Προπονητές και αθλητές έμειναν μόνοι πια μαζί με τους παράγοντες των ομοσπονδιών τους μέχρι την ξεφτίλα του Πεκίνου οπότε και οι Αθλητικοί παράγοντες μαζί με τους μεγαλοπροπονητές προσπαθούν να βγάλουν την ουρά τους έξω παρατώντας τους αθλητές που ξέπεσαν από τα βάθρα των νικητών στα βάραθρα της απαξίωσης. Μέχρι και πρώην πρωταθλητές και Ολυμπιονίκες προϊόντα της πρόσφατης βιομηχανίας αθλητικών διακρίσεων ή κρυφτήκανε ή ακόμα χειρότερα έχουν μετατραπεί σε κατήγοροι των φαρμακωμένων συναθλητών (εξαίρεση ο Πύρος Δήμας που παρά το πλήγμα στο προσωπικό του γόητρο στάθηκε δίπλα και στους συναθλητές του και στον Ιακώβου ακόμα αφού έφαγε ψωμί από αυτόν).
Το Μ1 ήταν ένα ατόμικο όπλο σούπερ καταστροφικό, η ουσία Μ3 (μεθυλτριενολόνη) αποδείχτηκε το ίδιο καταστροφική για τον Ελληνικό πρωταθλητισμό, μόνο που τα βλήματα του πέτυχαν δυστυχώς κατά πως φαίνεται τους αθλητές και μόνο ενώ έπρεπε και πολλούς άλλους για να μην πω πρώτα – πρώτα τους άλλους !

ΧΑΛΟΥΜΙ ΚΑΙ ΚΟΡΝΕΣ

Μετά από ένα πιάτο με χαλούμι Λάρνακας αυτό που ταιριάζει απόλυτα είναι ένας σιροπιαστός και κρεμώδης κορνές. Τι λές Σωκράτη;

ΝΤΡΙΙΙΙΝ!!!

Όταν πριν τρεις εβδομάδες η Εθνική μας ομάδα μπάσκετ έκανε σκόνη άμπαλους ως μικρομεσαίους μπασκετικά αντιπάλους στο προολυμπιακό τουρνουά στην Αθήνα όλοι στην χώρα της υπερβολής μιλούσανε για σούπερ ομάδα και βάζανε στοιχήματα για το χρώμα του μεταλλίου που θα έπαιρνε η ντρημ τιμ μας στην Ολυμπιάδα.

Από τότε πέρασε αρκετός καιρός και όλες οι μεγάλες δυνάμεις του αθλήματος (Ιασπανία, ΗΠΑ, Λιθουανία, Ρωσία, Αργεντινή, Αυστραλία) πλην Ελλάδας προετοιμαζόταν στο Πεκίνο προκειμένου να εγκλιματιστούν στις συνθήκες διεξαγωγής του Ολυμπιακό τουρνουά, παίζοντας δυνατά φιλικά μεταξύ τους ώστε να τεστάρουν τις δυνάμεις τους, να διορθώσουν τις αδυναμίες τους και να φορμαριστούν. Την ίδια ώρα οι διεθνείς μας λόγω έλλειψης προγραμματισμού από μέρους Ομοσπονδίας και τεχνικής ηγεσίας αρκούταν στο να παίζουν με φουσκωμένα μυαλά οικογενειακά διπλά στην χώρα μας και στο να κάνουν ασκήσεις αφύπνισης στο Κάραβελ όπου διέμεναν ρυθμίζοντας τα ξυπνητήρια τους ώστε να κουδουνίζουν νυχτιάτικα για να συνηθίσουν να ξυπνάνε μαζί με τους Κινέζους και να μην επηρεαστούν έτσι από το τζετ λαγκ από τη στιγμή που θα έφταναν στο Πεκίνο μιας και η άφιξη τους στην πρωτεύουσα της Κίνας θα γινόταν τελευταία ώρα και δεν θα υπήρχε αρκετός χρόνος προσαρμογής. Το πιο ηχηρό όμως ξυπνητήρι το ακούσανε χθες και ο ήχος του ήταν ο ήχος του δυνατού χαστουκιού που δεχθήκανε από τους Ισπανούς και ελπίζω να ξύπνησε όλους στην ομάδα. Πάλι καλά που το χαστούκι ήρθε νωρίς νωρίς και από έναν αντίπαλο που στο κάτω κάτω μας έχει συνηθίσει στις φάπες οπότε και λίγο πολύ η ήττα ήταν στο πρόγραμμα άρα και το κακό όχι μεγάλο. Ας ελπίσουμε ότι το μήνυμα ελήφθη από αθλητές και προπονητές γιατί ακολουθούν Γερμανία και Κίνα και πλέον τα χαστούκια δεν θα μας αφυπνίζουν αλλά θα μας ζαλίζουν…

PARIS HILTON ΔΑΓΚΩΤΟ!!!

Ύστερα από το σποτάκι που δημοσίευσε το επιτελείο Μακκέιν και με το οποίο παρομοίαζε τον Ομπάμα με την Πάρις Χίλτον ήρθε η απάντηση, όχι από τον Ομπάμα αλλά από την ίδια την Πάρις η οποία σε χιουμοριστικό βιντεάκι αναφέρει: «Ευχαριστώ για την υποστήριξη, ασπρομάλλη μάγκα. Δεν είμαι από τα παλιά, ούτε θέλω να φέρω την αλλαγή, όπως ο άλλος υποψήφιος, είμαι όμως καυτή. Και θέλω η Αμερική να ξέρει ότι είμαι τελείως έτοιμη να ηγηθώ» Μαζί σου Paris λέμε εμείς αφού με εσένα για πρόεδρο της υπερδύναμης και με τη φίλη σου Britney Spears υπουργό εξωτερικών να δίνετε πρώτες το παράδειγμα, υπάρχουν πολλές πιθανότητες το σύνθημα της δεκαετίας του 60 «make love not war» να γίνει επιτέλους και η κυρίαρχη πολιτική πρακτική της Αμερικάνικης διπλωματίας.

ΕΛΕΕΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΠΤΩΧΟΥΣ!

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία οι παραπάνω από τους μισούς Έλληνες φορολογούμενους ισχυρίζονται ότι διαβιούν σε συνθήκες φτώχειας αφού το 54,41% των νοικοκυριών δήλωσαν οικογενειακό εισόδημα για το έτος 2007 μικρότερο από 12000 ευρώ. Κανονικά δηλαδή όλοι αυτοί θα πρέπει να σπεύσουν για να καταθέσουν αιτήσεις για το επίδομα από το ταμείο φτώχειας που έχει εξαγγείλει ο Αλογοσκούφης όταν αυτό τελικά συσταθεί. Το πρόβλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο διότι δυστυχώς ναι μεν οι "φτωχούληδες" είναι πάρα πολλοί αλλά το χειρότερο γι' αυτούς είναι ότι κατά πως φαίνεται στην Ελλάδα δεν υπάρχουν και αρκετοί πλούσιοι για να δώσουν το κατιτίς τους σαν ελεημοσύνη. Λιγότεροι από 50000 φορολογούμενοι δήλωσαν οικογενειακό εισόδημα άνω των 80000 ευρώ το χρόνο. Σαν να λέμε δηλαδή ότι οι πλούσιοι στην Ελλάδα είναι είδος υπό εξαφάνιση και μάλλον οι πολυτελείς κούρσες και τα χλιδάτα ντυσίματα που συναντάμε καθημερινά είναι κινέζικες απομιμήσεις, οι δε βίλες με τις μεγάλες πισίνες κατασκευάζονται και συντηρούνται με προσωπική εργασία των ιδιοκτητών τους οι οποίοι προφανώς αξιοποιούν δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο τους εξασκούμενοι στο μυστρί και στο πηλοφόρι.

ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, ΓΕΝΑΙΟΤΗΤΑ, ΜΕΓΑΛΕΙΟ

Μαθήματα αξιοπρέπειας παρέδωσε ο πατέρας του αδικοχαμένου εικοσάχρονου Αυστραλού τουρίστα που τελικά απεβίωσε ύστερα από τον άγριο ξυλοδαρμό του από μπράβους νυχτερινών μαγαζιών στη Μύκονο. Το θέμα ήταν πιασάρικο και έκατσε λουκούμι για τις τηλεοράσεις που αρχές Αυγούστου δεν έχουν τι να παίξουν. Ο πατέρας όμως του άτυχου νέου δεν τους έκανε τη χάρη. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν ήταν από αυτούς που κάνουν τον πόνο τους θέαμα, ούτε έκλαψε, ούτε χτυπήθηκε, ούτε καταράστηκε οργισμένος θεούς και δαίμονες μπροστά στις αδηφάγες και αιμοβόρες κάμερες για χάρη των δελτίων ειδήσεων που περίμεναν ένα ρεσιτάλ δραματικής ερμηνείας για την περίσταση. Μόνο καλά λόγια είπε για τη χώρα μας, το λαό μας και τον πολιτισμό μας, μας ευχαρίστησε δε για το ενδιαφέρον και απλά θεώρησε το γιο του και την οικογένεια του άτυχους δείχνοντας μας τι εστί μεγαλοκαρδία. Το επιστέγασμα δε όλων είναι η προσφορά των οργάνων του γιου του σε Έλληνες υπηκόους.

Το μόνο που θα έπρεπε πλέον η πολιτεία σαν φόρο τιμής για τον άδικο χαμό του νέου και την αντρίκεια στάση του γονιού του είναι να καθαρίσει τον τόπο από όλους αυτούς τους φαρμακωμένους φουσκωτούς πορτιέρηδες και μπράβους που νομίζουν πως νόμος είναι τα ψεύτικα μπράτσα τους και πουλάν μαγκιά με τις πλάτες των επώνυμων επιχειρηματιών που τους έχουν προσλάβει και υπό την ανοχή της αστυνομίας για να μην πω με τη συνεργασία αυτής. Κάτι τέτοιο όμως απαιτεί γενναιότητα και το οποίο σε αντίθεση με τον Αυστραλό πατέρα του αδικοχαμένου νέου η Ελληνική πολιτεία στερείται.